De Wind Is Gedraaid

Boven Wageningen botsen de wolken sinds drie weken. De regen valt heftiger dan ooit en de bliksem rolt machtig over de wilde kust. De groene papegaaien zijn de mango’s zat of zijn gevangen en opgegeten. Dus we worden niet meer verblijd in de ochtend met het gekrijs van de papegaaien en wat rest zijn de kolibries, de huishagedis en de wind door de fruitbomen. Er doen zich verhalen dat er in het dorp aan de andere kant van de Nickerie Rivier, Dorp Utrecht, voetsporen van een Jaquar zijn gezien en we beseffen maar al te goed dat dit andere leefomstandigheden zijn dan die we hadden in de pesticide polder van Nickerie. Daar is het rijstbouw die de dans bepaald, hier is het de jungle die de dans denkt te bepalen. We zien ook regelmatig een Indiaan met een gigantische leguaan in zijn tas ‘ om te voorkopen of om op te eten’. Boomkip.

Vrijwel alles is anders. Je kan hier wandelen en er is weer wat zelfstandigheid op de werkvloer.

Er zijn hier minder Hindoestanen en meer Afrikanen, of Creolen of Marrons zoals ze zijn genoemd. Wel zijn er heel erg veel inheemse Indiaanse inwoners. Er zijn hier geen gokpaleizen, geen openbare bordelen en geen duidelijk doorgesnoven menigten. Er zijn maar een paar kleine Chinese supermarkten en al helemaal geen restaurants. Toch kun je veel eten bestellen, dat wordt dan door mensen thuis gemaakt. De supermarkt voorziet in al het nodige en ook hier zijn begonnen met het aanleggen van een moestuin, maar onze parel is toch onze achtertuin. Een pommeloboom, 3 sinasappelbomen, een limoenboom, 3 cashew bomen, 3 mangobomen en een passievrucht struik. En dan moet de guave nog opkomen. Elke dag zitten we in de vogel geluiden en zien we kolibrie, gigantische roofvogels, of juist kleine pluizige zangers.

Gezamenlijk nuttigen we in de rust en de bezinning het fruit en soms wordt Werner gebeld. We hebben de tijd aan onszelf en we hebben naast ons neergelegd dat wij een positieve draai kunnen geven aan dit systeem. Het is al te ver aan het rotten. En als u de geschiedenis van Suriname leest dan hebben wij Nederland daar ook een grote daad in gedaan. Wij voelen ons hier tenminste veilig, ook als de regen klettert. Want de wind is gedraaid van vrijwel continu uit het noorden soms nu ook uit het zuiden. En dat brengt verkoeling.

Rosalie loopt los en begint al te rennen. We genieten er echt van.

We hebben het advies gekregen om niets te ondernemen zolang deze regering aan de macht is. Niet iets doen dat later op je CV kan staan en jezelf de das om kan doen, omdat je op welke manier deze regering dan ook zou hebben gesteund. Dus we wachten totdat de telefoon gaat en gaan dan naar het ziekenhuis om een patiënt te helpen zo goed als we kunnen. Het is veelal de onkunde opknappen. De onkunde van de huisarts, van Coca Cola, van de voorraad medicatie, de afstand naar het ziekenhuis en de levensstijlen. De zon mag dan wel schijnen, maar Suriname ligt aan de rand van de afgrond en het gaat er keihard in kletteren. Er is geen weg meer terug, ten minste wij zien het niet. En heel erg veel mensen die wij spreken zien het ook niet. En als we dan toch iets willen ondernemen dan worden we terug gefloten en in de hoek gezet. En dan komen er nog meer Cubanen of Bolivianen. Afgelopen weekend heeft de regering weer 45 miljoen US dollar geleend om de export te promoten. De export van wat vroegen wij ons af? De rijst in Nickerie gaat vrijwel alleen naar Suriname zelf en verder is er behalve wat bananen en wat kokos geen export uit de agricultuur. Wat rest zijn de goudaders in handen van de Canadezen en de Amerikanen (daarvan zijn ook de ambulances gesponsord) en het witte goud.

In onze hoek waait een prima wind. We genieten ervan. Elize is lekker aan het kokkerellen, Rosalie loopt, kleurt, brabbelt en Werner is zijn boek van Ethiopië aan het afmaken. We zijn eind juli een weekend om Elize haar verjaardag te vieren naar Plantage Frederiksdorp geweest. We hadden een auto gehuurd en die kwam wat later dan gepland, maar we zijn uiteindelijk toch nog gegaan. Vanaf Wageningen tot en met Mariënburg heeft het geregend. In het donker lag nog een boot aan een stijger die ons over de Commewijne rivier kon varen naar Frederiksdorp. Daar werden wij vriendelijk ontvangen en werd avondeten en drinken naar onze Cabana gebracht. We hebben daar een weekend heerlijk genoten van goede cappuccino, kaaimannen in de poel, het zwembad en oude koloniale huizen op dit oeroude plantage landschap. En daarna via de oostwest verbinding weer terug. En die weg rijden is echt geen schande, wat is dit land toch ongelooflijk mooi!

Het gaat ons natuurlijk wel heel erg aan het hart als je ziet dat de mensen er hier een sport van maken om er ook absoluut niks van te maken. U moet zich voorstellen: je bent een jongedame, 25 jaar, je hebt een kind, je man of vriend is bij je weg, maar je moet een auto, want die kilometer naar je werk ga je niet lopen. Je kind gaat naar je oma of de buren. Je pakt de auto (op afbetaling) en wurmt jezelf achter het stuur vandaan en zet je te dikke lijf op een stoel op je werk. Er is airco. Je moet even bijkomen van de 50 meter lopen. En je pakt je telefoon en gaat spelletjes spelen. Je hebt geen aandacht voor je werk en als je baas zegt dat iets moet gebeuren dan bedenk je wel wat om het uit te stellen. Dan bestel je om 09.00 uur bami met kip, dat is je ontbijt. Je drinkt een cola en later nog 1. Om 14:30 ga je met de auto terug. Je werkster is net klaar. Je moeder en je kind zijn moe en jijzelf ploft in je hangmat en besteld maar weer bami met kip. Dat is je avond eten. Je duwt je kind in bed en hangt voor de televisie of de telefoon. Al die abonnementen moet je betalen en aan het eind van de maand ben je dikker, heb je niemand geholpen, heb je je kind afgesnauwd en heb je geen cent gespaard.

U kunt dit ook op nationale schaal inzetten.

Mensen met verkeerde HIV medicatie, baby’s met te veel antibiotica waardoor diarree en uitdroging, medicatie out of stock, geen vervoer, slechte wegen, geen stroom, soms ook geen water, het lijkt wel Afrika. En het lijkt met de week triester te worden. Zo is er steeds minder water per dag uit de kraan en is er veel werk aan het spanningsnetwerk, daardoor geen stroom en ook geen water. De Chinees heeft de producten duurder gemaakt. Er zijn geen aardappelen in het hele land verkrijgbaar.

En het ergste is dat iedereen het ziet en er lijkt niets te gebeuren! Er lijkt volledige stoïcijnciteit te zijn. Iedereen ondergaat het. Verbaast gaan de dagen snel in ons mooie huisje. En de klap gaat nog komen, vrezen wij, als het onderhoudt van de Afobakadam in Surinaamse handen komt later dit jaar. Daar is de energielevering middels een stuwdam.

Wij kunnen hier behoudens op patiënt niveau allemaal niks aan veranderen. Bij ons is de wind gedraaid. Lekker ontspannen! Want wat is dit land ongelooflijk mooi!

Dikke kuss

REW

PS: 30 augustus 2019 wordt het sportveldje in Wageningen officieel geopend door de minister van sport en de president zelf. Er zijn al twee andere versleten niet onderhouden sportvelden, maar nu ligt er een kunstgras veld met hek en met lichten. Dat moet natuurlijk eerst voordat jet het aardappel probleem oplost!