Gehavend in Vrede

Dit verhaal speelt zich af in onze tijdseenheden tussen 19 mei tot op heden. 

Maar eerst willen wij graag iedereen danken, die een berichtje (op welke manier dan ook) heeft gestuurd. Bedankt!

Het was om te janken! Nederland uit, mooie stek verkocht, opgelicht door die bloedzuigers, en wat moesten wij nu? We hadden nou niet echt een netwerk opgebouwd in Tanzania…. Ons doelen waren wel duidelijk: toeristen visum verlengen, huisvesting zoeken en dan een baan als arts of een bedrijf openen. Of allebei, want dat zou kunnen vertelde onze bevriende advocaat. Alhoewel wij hem niet helemaal meer zuiver vonden, omdat hij de neef van Dr B is.Het werd wel duidelijk.

19 mei. Elize, haar dochters en haar ouders vliegen in de middag van Bukoba naar Dar es Salaam. De mensen en de koffermassa pasten net aan in de NOAH, maar het was gelukt. De spulletjes die we niet mee konden nemen, werden gewillig gegeven aan de dame die met haar zoontje achter het huis in Bukoba woonden. Werner belde Elize op, terwijl zij wachtte op het vliegveld, dat er een wonder was gebeurd. Belden zij elkaar een paar uur eerder nog op met tranen van wanhoop, nu waren het tranen van dankbaarheid en verdriet.

Hoe groot is de kans dat je aan het ontbijt zit en exodus aan het doorspitten bent en dat de blanke mensen naast je in de ontbijtzaal hetzelfde doen? Hoe groot is de kans dat je daarna leert dat zij hier hun jonge kinderen naar een ‘very nice school’ brengen en dat hun vrienden buiten helpen met het opladen van de bagage. Zij kwamen net aan uit Canada en gingen naar hun bedrijf terug. Die vrienden die wisten meteen een huis voor ons waar wij konden blijven en een bevriende Amerikaanse dokter die ons mogelijk aan een baan kon helpen.

Het telefoontje was dus nu verbijsterend mooi.

En nadat de dames en heer in de middag allemaal veilig aangekomen waren en een bedelaar zonder handen geld in zijn borstzakje had gekregen (dit was zo bizar), waren wij allemaal terug waar we opnieuw zouden beginnen. In Azure Boutique Resort. Onze eerste blog van dit krankzinnige avontuur.

Er was geen tijd om moe te zijn. De kinderen genoten van het zwembad en de krabjes op het strand. Opa zag zichzelf hier al  laveren. Oma vond het warm. Gepokt en gemazeld zorgden wij dat er op tijd eten werd besteld en dat er broodjes meegeleend werden van het ontbijt. Maar dat was de dagelijks carrousel voor Rosalie en Madelief.

Papa moest aan de slag. Met onze contactpersoon, advocaatje,  was er contact voor de visum verlenging. Hij kwam dat weekend netjes de dollars en de kopietjes ophalen. We zouden snel een e-visa controle number krijgen. En op 20 mei zat Werner met Ab, de man die de spullen op de auto zetten, en Om, Amerikaanse arts. Er was No Pressure at all. Of wij zijn huis vanaf 1 juli 6 maanden wilden onderhuren, totdat zij terug kwamen?

En zij zouden ons wel linken met wat artsen en CEO’s van enkele ziekenhuizen in de buurt. Deze Godlievende mensen hadden geen tweede agenda, alles lag op tafel. Ab, die wij trouwens voor de grap moesten beschrijven als de meest knappe, sterke man van Dar es Salaam, heeft een taalschool. En wij gaan daar in de toekomst verder met de taalstudie.

In totaal bleven wij 11 dagen in Azure Boutique Hotel en Resort.

En in die dagen had Werner 2 sollicitaties, die weliswaar op niets uitdraaiden en was er een basis gelegd voor een huis vanaf 1 juli. Alleen moest er nog wel even iets geregeld worden voor de maand juni. Tussendoor werd ook nog de broer van de supermarkt eigenaar in Bukoba gebeld. En die stond OOK meteen paraat. Al triërend besloten wij eerst nu een huis voor juni te scoren en dan hem weer te benaderen. Dat was allemaal goed.

Wat gebeurde hier?

Nummer 1

Op de zondagen besloten wij naar de kerk van Ab en Om te gaan. Daar kwamen wij ook de Canadezen tegen die dit spel hebben gestart. Het samenkomen was in de Aula van HOPAC. Het hele terrein was een gigantische groene oase met basisschool, middelbare school, zwembad, speeltuin, voetbalveld, noem het op en in de aula werd er op zondag 90 minuten gezongen en gebeden. Rosalie en Madelief vinden het helemaal geweldig! Er is voor hun een klasje van 45 minuten waarin met allerlei andere kindjes wordt gekleurd, gelachen en afgelopen keer buiten bellen werden geblazen. Het is ook een en al positiviteit. En vanaf 22 mei zijn wij elke week gegaan. Het is superleuk!

HOPAC staat voor Haven Of Peace Academy.

Naar Mbweni

Terug naar dat huis voor juni.

We hadden een paar Dalali, dat zijn lokale makelaars, via via gevonden. En een huis huren ging echt niet. Die gingen alleen voor een periode langer dan 3 maanden, dus zaten we met een BnB of een appartement. We, Opa en Werner, hebben verschillende gevangenissen bekeken en dat was echt ons ding niet De prijs ook niet trouwens. 2500 usd voor een maand, maar dan mocht je wel gebruik maken van het zwembad op het terrein. Dus besloten wij met een hele grote Dalali, en sindsdien is de achteras verbogen gezien de paraplu stand van een achterband, naar Mbweni te gaan. Het idee was, hoe verder van de stad des te goedkoper. We deden deze stap met ons advocaatje, de andere appartementen waren via de landlord van het huis dat wij per 1 juli onderhuren. En zo vonden wij een appartement voor 520 usd. En dat is eigenlijk nog veel te duur voor Afrikaanse begrippen. Voordat we JA zeiden wilden Werner eerst met de betere helft overleggen. En nadat die akkoord was, belden wij onze contactpersoon op. Die belde de dalali weer op. Dan moest er vanmiddag aanbetaald worden en sleutels geregeld worden. Het was immers vrijdag en maandag zouden we er in gaan.

Omdat het toch al zo’n lekker ontspannen weekje aan het strand was, gingen de mannen meteen weer op pad. We gingen naar de pinautomaat. Daarna haalden we advocaatje op en vroegen we waar onze dalali uithing. NU hebben wij niets tegen dikke, dunne of atletische mensen, maar zijn antwoord op onze vraag was wel gevat 

‘Where can we find him?’

‘You most of the time find him around places where you can eat food’

En zo geschiedde het. We haalde Dalali+ op en hij stapte in met een flesje Heineken in de hand. Heel trots liet hij het zien. We hebben al vaker gezien dat Heineken in Afrikaanse landen het luxe bier is, en als wij er tegen aan gooiden dat het bij ons letterlijk ons neus uit komt, worden we uitgelachen. 

Het was wel een beetje jammer dat Fat Joe zijn flesje na 15 minuten gewoon uit het raam keilde en er om moest lachen. Hij kreeg de nodige Nederlandse verwijzingen naar zijn hoofd. 

Bij dit huis waren twee Dalali´s aanwezig. En die wilden geld omdat het toch door hun was dat wij nu een maand een huis hadden. Ze dachten dat voor hun bellen en werken zij wel 220 usd hadden verdiend. En dat ging niet door. Ze konden elk 50 krijgen en ophoepelen. Ze negeerden ons daarna. Wij waren niet meer interessant, maar we hadden wel de sleutels.

Nummer 2

Toen in Mbweni het hele gezin weer over was en een spectrum werd geopenbaard, werd het toch ook wel weer tijd om te gaan zoeken naar een baan. Dus belden wij de broer van supermarkt eigenaar in Bukoba (zie vorige blog).  We spraken 6 juni af. Hij had zijn kantoor in Kisutu, dat is hartje Dar es Salaam en Werner zou dan met hem kennis maken en wel eens horen.

Alleen al die auto rit, die bijna in de politiecel belandde, dat die auto bijna weggesleept werd, dat er genoeg tuig om Werner heen liep, dat hele uur is al een hele blog waard. Maar dat gaan we er nu niet inplakken. Bel ons gerust eens op

De beste man kon ons aan drie ziekenhuizen linken. Op de vraag: waar zijn wij het meeste nodig?, adviseerde hij toch het ziekenhuisje buiten de stad. Dus de volgende dag ging Werner daar heen. De plaats heet Kibaha en ligt ongeveer 30 km ten westen van Mbezi beach af.

Heeft u wel een het gevoel gehad dat iets moet gebeuren? Dat je ergens heen moet of naar toe wordt geduwd? En eigenlijk wil je niet, maar het komt op een of andere manier telkens naar je terug.

In Kibaha leerden wij dat het een heel terrein was, een liefdadigheid organisatie ontfermde zich hier. Er waren een school, basis en middelbare, en er een jongens en meisjes weeshuis en er was dus een ziekenhuis. Werner werd heel vriendelijk ontvangen. Hij moest even wachten, maar een assistent liet hem alles zien. En zo belandde hij bij de CEO, die duidelijk was: je mag hier komen werken. Er werd nog wat gekeuveld omtrent salaris en iets van een verblijfsvergunning enzo, maar eigenlijk was het in 15 minuten beklonken. 

Daarna ging de rondleiding nog verder. Het was al warm. Zin had Werner er niet meer in, maar voorruit laten we even gaan kijken naar het weeshuid. En onder de brandende zon zag Werner de letter ‘Haven of Peace Orphanage’.

En zo waren alle tekenen wel bizar duidelijk. Kom maar op met je kansberekening….

Door De Mand

We hadden onze paspoorten met veel tegenzin aan onze contactpersoon afgegeven. Ze zouden in de nacht worden afgestempeld. Maar er was al snel stront aan de knikker. Hij vertelde ons dat de 400 usd niet voldoende was. Ze wilden 200 usd meer, vanwege covid zaken. We begrepen er geen biet van, maar wat we wel begrepen was dat we geen keuze hadden. We hadden onze contactpersoon al zo ver wijs gemaakt dat wij geen dollars meer hadden. Dus de volgende ochtend spraken we af bij de NMB bank op Africana/Bagamoyo road en we gaven het geld in Tanzaniaanse Shilling.

Aan het einde van de dag waren wij 600 usd lichter en hadden de eikels ons een stempel gegeven tot 7 juli. Ons paspoort was dus 1 maand ipv de beloofde 3 maanden verlengd.

Was er toch weer stress.

En dan ga je zo eens bij jezelf nadenken. Hij is de neef van Dr B, hij wist niets van de MCT procedure, nu dit weer, hoe lang gaan we nog verder? 

De volgende dag kregen wij het advies om een ‘echt’ rechter en advocaten kantoor te benaderen. Ook dit weer via de mensen van HOPAC. En zo zat Werner met een rechter en een advocate het hele verhaal uit te leggen en de vraag lag op tafel: wat nu? Er zijn nu 28 dagen over. En er kwam een uitleg dit volledig het tegenovergestelde was wat ons advocaatje had verteld. Het duizelde.

Hij hoorde erbij. Maar hij is zo aardig? We konden hem altijd bellen?

We hebben toen zijn vereiste documentenlijst voor werkvergunningen naast die van de ‘echte’ gelegd. We hebben toen zelf ook nog eens de Tanzaniaanse Overheidswebsite bekeken en er zijn verschillen. Heel simpel: hij schreef niets over de zaken die een ziekenhuis moest aanleveren.

En achteraf, maar daar ga je al, is dat ook vreemd. Je gaat ergens werken dan moeten de gegevens van die werkplek ook bekend zijn.

We zijn blind gehouden. Maar waarom? Wat voor lol hebben ze hier aan gehad?

We zijn behoed voor erger, dat kan niet anders. 

Elk nadeel heeft zijn voordeel, want nu komt er dus een netwerk op gang dat wel betrouwbaar is.

Bellen met de Ambassade

Als je ons ergens geen plezier mee doet, als je ons ergens niet wilt hebben, als er een instituut absoluut niet opstaat voor zijn eigen burgers dan zijn het de ambassades waar wij zijn geweest. Lees even terug hoe wij in Ethiopië rustig te horen kregen dat er helemaal geen oorlog aan de hand was, of lees even terug hoe wij ons ooit registreerde in Oeganda en dat dat niet hoefde op toeristenvisum. Ze zijn zo aardig. En nu dus Dar es Salaam.

Van het ziekenhuis in Kibaha moest er dus een A4tje komen dat Werner echt bestond. Wij zijn van 9 juni tot 16 juni bezig geweest om dat te organiseren. Het  begint met even internetten, telefoonnummer zoeken, bellen. Bellen. Nogmaals bellen. Dan ben je er door, wordt je weg gedrukt. Dan krijg je in eens Den Haag aan de lijn, verbreekt de verbinding. Het hele keuze menu ken je ondertussen uit je hoofd en je hebt alle keuzes al geprobeerd. Weer Den Haag, en de verbinding blijft. Dan proberen zijn ons door te verbinden met de ambassade in Dar es Salaam.  ‘Meneer het is uw geluksdag, ik heb iemand aan de lijn. Sterkte met alles’ En we leggen onze situatie nog maar eens uit. Of we een mailtje sturen. Dus na 90 minuten heb je een gefrustreerd nat oor en moet je mailen. Het hele verhaal aan de elektronica toevertrouwd.

Mail gestuurd. De dag daarop een reactie. Wat wij nou precies willen, want een brief dat wij gaan werken voor dat ziekenhuis kan de ambassade niet leveren, wel een legalisatie van onze handtekeningen. Of je wilt een huwelijksuitreksel, of een vog, of wil je een bewijs dat je leeft. Ja wat eigenlijk? Dus we bellen die CEO in Kibaha op. En hij wilt gewoon een brief van de ambassade dat wij echt bestaan. Dus de laatste optie wordt aangevraagd. Dit gebeurd allemaal nog op 10 juni. Vergeet niet dat ze tegen ons zeiden dat wij voorrang krijgen. En gezien dat visum gedoe is elke dag langer wachten spijtig.

Maandag en nog geen reactie. Bellen. Bellen, BELLEN!. ‘We will answer your e-mail soon’

Bam. Opgehangen.

EN dan is er op woensdag in eens een mail dat wij donderdagochtend om 0900 uur ons kunnen melden. Of wij wel ons paspoort in willen scannen en onze verblijfsvergunning in willen scannen. Dan kunnen ze de documenten makkelijk in orde maken.Paspoort was een week eerder al gestuurd, en die laatst vraag, daar gaat het nou net om….

Na een uur achter op een brommer komt Werner aan op de ambassade. Dat is een keurige Penitiaire Inrichting, waar de Duitsers ook zitten. En wij staan niet op de consultatielijst. Bellen met Den Haag. Den Haag belt met ambassade. Ondertussen sta je dus gewoon buiten, je mag niet eens binnen wachten. Na een uur mag je naar binnen. Blijkt dat je gepast moet betalen.

Maar we hebben het document. En daarmee en met de andere documenten wordt op dit moment een werkvergunning en een verblijfsvergunning aangevraagd. Mocht dat niet geregeld zijn voor 7 juli dan gaan wij het land uit en weer in. We gaan het zien.

Ondertussen zijn wij steeds meer sociale contacten aan het opdoen, wat resulteert in een goede koffie tent, en gezellige strandmiddagen.

De meisjes groeien en bloeien! Volgende week gaan we alweer naar het huis van Om voor 6 maanden. Opa en Oma zijn helaas ook alweer in Nederland en missen dus de avonturen van Robin Hood, Elsa, de Aristokatten. En er moet natuurlijk ook getekend, gepuzzeld en voorgelezen worden. Hier buiten staat een trampoline, maar die verliest op een of andere manier aan interesse.

Het strand daarin tegen wint heel veel. Ze zijn niet uit de branding te slaan, en anders is het wel scheppen of schelpen zoeken.

En je weet dat je kinderen een beetje Afrikaans bloed in zich hebben als ze trillen en kippenvel hebben als ze uit deze warme zee komen.

En nu is het wachten op verlossing

En rust in consistentie

Dikke kuss

MREW