Wachten op de Wind

10 juni 2019 - Nickerie, Suriname

Het is regentijd. Het regent dus veel. En als het niet regent dan is het zo warm, drukkend en klam als op een Nederlandse zomerdag een uur voordat het gaat onweren. Op onze veranda, droogt de was traag en dan zwaaien weer eens naar de ‘ automonteur’  aan de overkant. Dan komt de buurman twee huizen van rechts langsgereden met zijn Toyota. Hij gaat weer spullen bij de Chinese Doe-Het-Zelf-Winkel halen voor zijn lasbedrijf. Rosalie snelt dan naar de afrastering en gaat staan om te kijken wat er voorbij komt. Ze is helaas vaak net te laat. Maar dan ziet ze nog wel de mama hond van de buren links van ons, die 7 kleine puppies heeft geworpen, langs rennen en zegt ze ‘ Die!, Die!’

We hebben nu 6-7 weken geen blog geschreven, maar geen zorgen wij zijn gezond en gelukkig! Er is eigenlijk geen excuus voor de betekenen, het is niet druk, het werk is ligt en we vermaken ons goed. Het enige probleem is dat je al snel met de economische en politieke situatie in aanraking komt. Dan hoor je al de verhalen van collega’s, van chauffeurs, van familie leden van patiënten, van de vaste mensen bij de Hindoestaanse Supermarkt en je moet van steen zijn als je je het niet aan wilt trekken. Maar om een hele blog ons gif te spuien leek ons geen goed idee. Dus schrijven we niet over de verslavende middelen handel die in dit land floreert, schrijven we niet over de mishandeling van de politie en we schrijven zeker niet over de zoveelste politieke reshuffeling waarbij heel erg veel geld gemoeid is en de valuta in de 2,5 maand dat we hier zitten met 13% is gedevalueerd. 

Dus we schrijven over het weer, over Rosalie, die het woord Koala probeert te zeggen. Van alle woorden die je kan bedenken probeert ze dat woord telkens als de Australië pagina in het dierenboek van tante Moosss open gaat te zeggen. We genieten.We genieten zelfs als ze ’s nachts uit de tent kwam door deze open te risten, waardoor we genoodzaakt waren om een chinees kinderbed te kopen. Hier gooit ze dan het knuffelkonijn over de rand. En ze staat bijna los. Ja het is vakantie.

We hebben de afgelopen weken twee tripjes gehad. De eerste was naar de Bigi Pan, of te wel het ‘ grote meer’. We sliepen op een woning op palen op het water. Tante Gerda kookte voor ons en haar zoon Sergio voer ons over de plas. We zagen veel roofvogels, een hele groep flamingo’s en de fameuze rode Ibis. Het klinkt cliché, want op vakantie is alles mooi, maar dat felrode beest te zien midden in de groene massa is echt wonderlijk.  We sliepen daar 1 nachtje met onder ons het geklots van het water.

Ook zijn we naar Overbridge River Resort geweest aan de Suriname rivier. Een plek midden in de jungle een uur ten zuiden van Paramaribo. De weg om er te komen vanuit Nickerie was lang vermoeiend. En daar kwam nog bij dat we in Paramaribo moesten zijn voor een rijstoestemming verklaringen, opdat we t.z.t. een auto kunnen huren. En dat duurde en dat duurde in het afgeragde overheidsgebouw. Nu mag Werner morgen terug om het papiertje op te halen. Vanaf daar gingen we naar Overbridge Resort. Onderweg passeer je bauxietfabriek die niet meer actief is en dan ga je links af. Eerst kronkelt er een 2 meter lange slang over de weg, we stoppen netjes en niet veel later staan we in de wind van de Suriname Rivier. Het waren 3 nachten rust, vogel geluiden, slapen, en zwemmen. Niet in het plan opgenomen, wel gebeurd, was het kaiman zwemmen in de betonnenzwemplek met Surinamerivier water. Rosalie in haar Baby Float en Werner er achter, Elize foto’s schietend vanaf de zijkant. En dan in eens mensen uit het water rennen en schreeuwen ‘ Kaaiman’. 

Wij zijn er toen ook maar uit gegaan.

En inderdaad een kaaiman, een grote ook.

Niemand gewond. Beest gevangen en verplaatst (of opgegeten? Werner heeft op de SEH hapje Kaaiman op, is niet smerig, is stug en smaakt naar kip/vis)

Die avond daarvoor was het slecht weer. De regen kwam over de rivier aanzetten, het duurde, het duurde en in pats daar was het. Toen kwam de zee ook nog op en de Kaaiman moet zijn kans geroken hebben even lekker in de rivier te zwemmen.

Maar het waren mooie dagen en we mogen de Kolibri’s niet vergeten!

Per 1 juli gaat Werner werken in het ziekenhuisje op Wageningen. Hij zal daar zelf de SEH draaien, zelf de afdeling draaien en de bevallingen superviseren. Afgelopen vrijdag hebben we huisjes gekeken en uitgezocht. Het ziekenhuis in Wageningen werkt samen met het ziekenhuis in Nickerie en ze zochten al langere tijd een arts. Wij gaan daar heen, een half jaar onze eigen toko draaien aan de rand waar de jungle richting Brazilië begint.

Voor mensen die ziek zijn, voor mensen met klachten is een duidelijke uitleg in onze ogen van essentieel belang. Daarvoor moet je de taal kennen. Wij leren hier Surinaams in een land waar de voertaal Nederlands is. Wij kunnen ons niet meer schikken in de Cubaanse Curatele die de minister van Volksgezondheid dit ziekenhuis laat leiden, waarbij de zorg verslechterd en de patiënt niet wordt aangesproken. En als dat als gebeurd is het in gebroken Engels. En aangezien Werner niet op z’n mondje is gevallen is het verstandig om uit voorzichtigheid de politiek de politiek te laten en je niet te bemoeien met deze zaken. Dat heeft hij ook niet gedaan. Maar de klokt tikt…

Dan is het soms slimmer om voor jezelf en je gezin te kiezen en de vakantie te verlengen aan de rand van de jungle en de vergeten Indianen en de mensen van Wageningen te helpen dan lab waarden te bepalen voor de Cubaan. Het is wachten wat de wind gaat doen volgend jaar in Mei als er verkiezingen zijn. Tegen die tijd zal wij allang weer in Nederland. Voorlopig is het een Cubaanse wind, want de voormalig kruidenier, die nu minister van Volksgezondheid is, heeft 50 Cubaanse artsen aangenomen. Voorlopig is het sowieso geen Europese of zuivere wind. 

Het enige dat het ons uit maakt is als het maar wat waait op de veranda, want anders is het echt niet uit te houden.

Dikke kuss

REW

Foto’s

6 Reacties

  1. Herman Veen:
    10 juni 2019
    Leuk verhaal weer, ben erg benieuwd naar jullie ervaringen in Wageningen, lijkt me wel erg eenzaam daar. Heb je wel een autootje daar om wat vervoer te hebben.
    Verhaal over de Cubanen vind ik erg zorgelijk.
    Over een week hebben we in Den Haag een reunie van de oud Nickerie gangers en de minister Antoine Elias komt ook. Ik zal hem onderhouden over jullie klacht!!!!!
    Ben erg benieuwd naar het vervolg in jullie Surinaamse leventje.
    Herman Veen
  2. Aad en Thea:
    10 juni 2019
    Hoi Werner en Elize,
    Zo te lezen gaat het goed met jullie en ook met Roselie. Hier in de Nieuwstraat gaat ook alles zijn gangetje ,en met onze buurman ook,
    Ik. begreep dat het behoorlijk warm is bij jullie bij ons is het heel veranderlijk dan weer zon 1dag en daarna 3 dagen regen het schiet niet op. Succes in jullie volgende fase.....
  3. Oma sticker !!!!:
    11 juni 2019
    Mxxxooi verhaal maar we hadden al een beetje gehoord over jullie kaaiman avontuur Heel eng hoor Passen jullie goed op . Alle drie een knuffel en lieve gr oma stxxx
  4. Nicolèn:
    11 juni 2019
    Leuk geschreven Elize zelfs stukje journalistiek😊
    Hoop dat jullie je draai goed kunnen vinden in Wageningen. Succes en dikke pakkerd 😘
  5. Jcbeijk:
    18 juni 2019
    Jan en Martianne
    18 juni 2019
    Leuk jullie verhalen weer te horen. Weer een hele verandering per 1juli naar
    Wageningen verhuizen. Een nieuwe ervaring je eigen toko draaien. Wij zullen
    wat wind naar Suriname sturen! hier alles goed! Veel lieve groeten J en M
  6. Anne:
    20 juni 2019
    Hey lieverds ,

    nog een keer je blog gelezen!!
    wat een leuk verhaal!
    en dan hardop lezen hoe jullie het zouden verwoorden! ;)
    dit keer voorgelezen aan ome gomez en uncle wim
    prachtig verhaal!!!

    je kan toch altijd nog van werk wisselen en je hobby schrijven oppakken ;)
    wat een mooi verhaal!!

    hele dikke kusjes voor jullie

    jel en marie