Exodus

'Kijk papa, allemaal gaatjes in het strand'

Dat zijn de tijdelijke woningen van de krabjes en de grotere krabben die overdag heen en weer schieten als wij aan komen. Het is een prachtig schouwspel als wij aankomen, dan zie je de snelle zijlopers snel een gaatje in sprinten, en dan steken er twee gaatjes boven het zand uit. Ja hoor we zijn er nog! Voor de kust liggen drie kleine eilandjes en daar achter ligt Zanzibar. Hier is het zand, geen koraal, en dus geen zeesterren en geen nemovissen. Wel een tropische versie van een prachtige eb en vloed. 

En het hier over het drooggevallen zand rondlopen dat was waarschijnlijk het spannendste wat wij mee gemaakt hebben de afgelopen 10 dagen op Dar Es Salaam. Wat vijftien maanden geleden begon als een tergende zoektocht naar een nieuwe werkplek om de minder bedeelden op de wereld te helpen, heeft nu zijn ontlading op Mbezi Beach. Er liggen nog wel 1600 km tussen onze locatie en de uitbestemming: Kashambya Hospital.

Hoe is dit nou ongeveer allemaal? Dat vragen wij ons ook af, want de hele gezondheidszorg staat stil wereldwijd. De internationale hulp staat stil. En toch zitten wij hier met een contract, een huis dat voor ons gebouwd wordt, de juiste contacten die ons ontzettend helpen met de registratie. We kunnen alleen maar dankbaar zijn!

Vorig jaar zomer augustus stuurden wij lukraak nogmaals eens een pallet e-mails naar stichtingen en ziekenhuis naar verschillende landen. En zoals gewoonlijk reageerden 90% niet, maar er was een persoon die binnen een dag wel reageerde. En die reageerde dat zij ons zou bellen, dat komende weekend. En dat gebeurde. Het ging pas dagen in oktober/november dat ons een nieuw Afrika avontuur werd gegund. 

Eerlijk gezegd weten wij niet goed waar te beginnen. Het is zo druk, zo raar, zo emotioneel geweest. Moeten we beginnen met waarom we hier zitten? Moeten we schrijven dat het hier lekker weer is, dat de kinderen het leuk hebben in het zwembad? Moeten we schrijven dat we een goede tweedehandsauto uit Japan hebben gekocht en die nog verder hebben op laten knappen?

Moeten we schrijven dat de laatste weken thuis zo hectisch waren dat we in de nacht wakker schrokken of alles wel goed kwam? Moeten we schrijven dat het Schiphol een drama was met 8 grote koffers, 2 kleine koffers, een gitaar, 2 speciale koffers, een fiets, twee rugzakken en een nijntje tas? Dat we met de kinderen niet meer konden zitten omdat het zo druk en langzaam ging? Moeten we schrijven dat de kinderen het de hele vlucht goed gedaan hebben? Dat Rosalie slapend het hotel is binnengebracht en dat Madelief tot 1 uur in de nacht nog rond renden met maar 30 minuten slaap overdag?

Al die koffers kwamen aan op Dar Es Salaam, waar onze contactpersoon er persoonlijk was om ons op te halen.  En terwijl Elize dan bij het hotel bleef, ging Werner een paar dagen de stad in om zaken te regelen. En wat is er tot nu toe anders aan Tanzania dan aan de andere Afrikaanse landen waar wij zijn geweest? Het is meer af. Bijvoorbeeld er zijn minder oneffenheden in de straat, en die straat is schoon, want plastic kan tegen betaling ingeleverd worden. Qua overheidszaken en het sloffen is er niets anders, alhoewel er hier al veel digitaal gaat. En dat lijkt een zegen als je aan de andere kant van het land woont, maar dan heb je weer de stroomstoringen. De meeste mensen zijn toegankelijk. En er wordt ook hulp geboden als je er om vraagt.

Meer komt er nu niet uit. Waarschijnlijk komt dat omdat de censuur er zo hoog in zit dat we te gepolijst schrijven. En we zijn nog moe en al die vrijheid is wennen.

Misschien was het mooiste nog wel op de eerste ochtend, toen Rosalie zei: 'het is hier al zo licht en lekker warm, dan hoef ik geen lange mouwen aan'  Die moet ze toch uit Suriname mee gekregen hebben.

Morgen is onze eerste etappe naar het noorden. Wij hopen over een dikke week wat meer smeuïgs te kunnen vertellen.

Dikke kuss

mrew