En de dagen werden lichter en lichter

Bedankt voor alle berichtjes. De afgelopen weken kregen wij berichten in de trend van ´het is stil op de blog´.  En dat is niet bewust, er is gewoonweg geen tijd gemaakt om weer een nieuw hoofdstuk aan het rafelige plot toe te voegen.  Meestal beginnen wij met een titel, een eerste zin en dan vliegt het vanzelf, maar het komt niet. 

Ons laatste verhaal eindigde met de afgang van advocaatje, de terreur van de ambassade, maar ook met de nog steeds voelende druk dat wij maar een tijdelijk toeristenvisum hadden.  Wij hadden een toeristenvisum tot 7 juli. Via de Amerikaanse familie van wie wij het huis per juli voor 6 maanden zouden overnemen hadden wij een internationaal advocatenkantoor toegediend gekregen. Zij adviseerden ons: 'ga gewoon naar immigratie en zeg dat je nog een maand naar Zanzibar wil'

De laatste week van juni liepen er weer veel dingen die allemaal moesten gebeuren. Dat visum moest dus verlengd worden, er werd een contract getekend en er werd verhuisd naar Mbezi (dat ligt iets zuidelijker richting Dar es Salaam centrum tov van het appartement dat we eerst hadden). 

Maar eerst werd onze auto nog gerepareerd. Het hele stuursysteem lekte en moest worden vervangen. Dat moest voordat het vermoedelijke werk in juli zou beginnen. En de Duitse Mecanis die al 40 jaar in Tanzania woont wilde ons graag helpen. Hij zorgde niet alleen voor een nieuw stuursysteem, maar zou ook de brandstoftoevoer, waar een serieuze deuk in zat, omleggen en maken, en hij zou het slot van de deur van de bestuurder maken. Telkens moesten we de auto namelijk open doen via de bijrijder, maar dat hoeft niet meer. 

Terug naar de vergunningen.

Zodra dat document van de ambassade er was kon de toekomstige werkplek onze werkvergunning in orde gaan maken. En in Tanzania geldt dat als iets betaald is dat het meestal wel goed komt. Op 23 juni kregen wij het betaalbewijs van de werkvergunning. Hiervoor hadden wij in november 2021-februari 2022 al de nodige documenten verzameld en die sprintte dus naar de ziekenhuis regelneef. Maar met een werkvergunning in aanvraag mag je nog niet in Tanzania blijven, daarvoor moet de werkvergunning afgegeven worden en de verblijfsvergunning worden aangevraagd. Dan pas mag je blijven. En dat was voor 7 juli zeker niet het geval.

Op 28 juni ging Werner vanaf Mbweni naar het Immigratie kantoor. Heen met een badjaj (tuk-tuk) en terug met een kamikaze boda boda. Die dude stak alle kruispunten die op rood stonden gewoon snoeihard over. Dat helmpje ging dan ook niet meer helpen. Terug naar dat immigratiekantoor. Een typisch derde wereld overheidsgebouw dat slecht onderhouden is, tenzij je van ratten houdt. Intekenen, door lopen. 

'You need to be at number 10' en de meneer wees naar de volgende ruimte. Alleen nummer tien was leeg. De wachtkamer op twee mensen na ook. Het was half negen. Teruglopende naar de aangevende meneer 'ow they will come'

Dus het werd gewoon wachten en hopen. Een donkere jongeman sprak hem aan in het Frans. Of hij Frans sprak? Petite peu en zo werd er een gemixd frans/swahili/engels conversatie gevolgd. Hij kwam uit Congo op zoek naar een baan, want Congo  is lost. Pas de changes. Mais ou sont votre documents? 

Werner was daar alleen met geld en alle paspoorten heen gegaan. Congo leidde de weg en zei dat alles te halen was aan de andere kant van de weg. Bizar!

Aan de overkant van het HoofdImmigratieKantoor waren kleine bedrijfjes die je precies konden geven wat je nodig had. Kantoor 1: daar werd een Application form voor 4 euro uitgedraaid en er werd geholpen met invullen. Kantoor 2 deed dan weer de 'Reden van verlenging op papier zetten met handtekening en paspoortnummer'. Alles stond al klaar in de computer. Ze pasten wat aan en je betaalde een paar euro. Kantoor 3: kopietjes van alle paspoortpagina's. En daarna terug de hal in.

De bewaking keek niet eens en niemand boeide iets. En nummer 10 was nog steeds leeg. De wachtkamer werd iets voller. 

Na een half uur verscheen er iets dat heel even bij nummer 10 kwam. Toen weer weg ging en rond 10.00 uur (ze beginnen officieel om 0800 uur!) maar bleef zitten. Werner probeer met alle charmes die hij had er een drie maanden verlenging door heen te halen, maar de dame vond het eigenlijk al heel erg raar dat wij niet op 6 juli kwamen, omdat ons visum op 7 juli verliep. We kregen 1 maand verlenging GRATIS! De Congolees ook. 

Na de kamikaze rit werd advocaatje bedankt voor zijn bewezen diensten. De rest van de dag werd besteed aan het inpakken van de auto, want 29 juni konden we al in een echt huis. En die avond zou de sleutel overdracht zijn. Dus auto inpakken over de dag en appartement een beetje schoon maken en ondertussen alles spelenderwijs. Na het eten ging papa de spullen naar ons tijdelijke huis brengen en legde mama onze lieve meisjes voor de laatste maal in Mbweni op bed. 

De volgende ochtend moest er nog gehaast worden, want in Kibaha moest om 1130 uur een contract getekend worden. Elize ging met een tweede volle auto met de meisjes in Mbezi en Werner trapte de mountainbike er heen. Uitpakken, iets netters aantrekken en door naar Kibaha. Een uur later zat Werner daar weer bij de Indiërs aan tafel en werd een twee jarig contract getekend, terwijl Elize de bedden opmaakte en de meisjes aan de hondjes wenden (of was het andersom).

Op 4 juli 2022 is Werner begonnen met werken op Medewell. Het is een Health Centre met operatiekamers, afdelingen en een grote filantropische oogheelkunde unit. Het is een onderdeel van een grote NGO. Op het hele terrein staan twee weeshuizen (Haven of Peace) een basis en een middelbare school en dan Medewell. Alles gerund door Indiers op leeftijd. De eerste weken kreeg hij de opdracht op stil te zijn en te observeren wat er volgens hem allemaal verbeterd kon worden. En dat was best lastig, want dan zat je naast een collega die voor een een dame met hoofdpijn na een ongeluk anti-epileptica voorschreef, terwijl er dus geen epilepsie was, of zo was al vrij snel duidelijk dat de radiologie dude het geld van het gipsen in zijn eigen zak stak en heeft iedereen hem al om een auto, een baan in Nederland, koffie, geld en/of boeken gevraagd. Het grootste probleem is het veranderen van attitude.

Maar 'We have been rained on before' en dit zagen we wel aankomen. Elize en de meisjes probeerden ondertussen een soort van routine op te bouwen door naar de supermarkt te gaan met een glijbaan of af en toe koffie bij een schommel te drinken. 

En zo gleden de eerste drie weken van juli voorbij. We deden zelfs 2 keer per week in de avond een KiSwahili cursus! Maar we hoorden maar niets van de werkvergunning. En we waren ons al aan het klaarmaken voor een volgende visumverlenging. En dat zou nu dan toch echt het land uit gaan betekenen. Maar op zondag??? 24 juli 2022 kregen wij in eens het berichtje dat onze werkvergunning goed gekeurd waren en dat de verblijfsvergunning aangevraagd werden. Op 27 juli 2022 werden er al foto's van ons gemaakt op het Immigratie Kantoor in Kibaha. En vorige week, de eerste week van augustus hebben wij onze verblijfsvergunning tot eind juli 2024 gekregen. En de dagen werden lichter en lichter.

En dat is heel erg fijn. 

Het is dus Kibaha in plaats van Kashambya geworden en het is tot op heden Dar es Salaam in plaats van ruraal Afrika geworden. Maar we moeten hier nu op deze plek zijn. 

Tussendoor hebben wij nog twee persoonlijke hoogtepunten beleefd, wel te weten twee verjaardagen. Op 16 juli 2022 werd Madelief Carolina twee jaar! Er waren door Rosalie en papa cadeautjes gehaald op een avond. Dat vond Rosalie heel leuk om in het donker naar de grote supermarkt te gaan. We kozen wat autootjes, een poppenhuis en wat tekenboeken uit. Aangezien de zusjes steeds meer met elkaar spelen kwam dit helemaal goed uit. Elize bakte een appeltaart en op Madelief haar verjaardag nodige wat vrienden uit en belden we met de opa's, oma's, tantes en ooms.

En op 31 juli was Elize jarig. Het cadeau komt deze week bij ons aan. Het is al in Tanzania. We hebben een Nederlandse leren kennen die hier een strandbar aan het openen is en dus was net in Nederland om wat dingen te kopen. En die wilde wel wat meenemen. En de verjaardag hebben wij gevierd bij Ledger Hotel aan de zee. Met z'n vieren zwemmen, een drankje en voor het eerst met het hele gezin bewust uit eten. 

Omdat zaken in Afrika traagerste gaan, zijn wij al langzaam begonnen met nadenken over wat te doen in januari. Daarover proberen wij de volgende keer te schrijven. Wij zullen dan ook iets meer schrijven over de omgeving in Mbezi en in Kibaha.

Voor iedereen die dit leest en de moeite heeft genomen aan ons te denken: dank u wel!

Dikke kuss

MREW