Hamna Shida deel 2

Dit verhaal beschrijft de ellende tussen de periode van Rosalie haar verjaardag en de terugkeer van de auto in Dar es Salaam.

Laten we er maar keihard weer tegen aan gaan vliegen: Dr B deed wekelijks meetings met ‘all departments of the hospital’. Dat wil zeggen met al het personeel. Ze werden uitgefoeterd. Argumenten dat ‘er toch niets te doen is’ en ‘dat we wachten op alle gebouwen’ werden tactisch weggezet, vernederd, verpulverd en de stoel werd keihard uiteindelijk onder het personeelslid vandaan gehaald. Werner kreeg te horen dat hij hier als blanke dokter juist veel innovatie moest brengen. Als hij dan opperde de tandartskamer (niet dat er een tandarts was, of die had zich goed verstopt), te wisselen met de veel kleinere ‘wondkamer’ werd ook hij behandeld als Assepoester. Dus dan houdt je je mond. Toch vroeg hij nog even waarom hij hier was.

Ze begon te lachen en zei, ‘because people love mzungu so patients will come because of you’

Dit was omgekeerde discriminatie. Vervolgens kreeg Werner te horen dat er gewerkt werd aan een contract.Maar wij hadden toch een contract, dat hebben we op de mail gewisseld en ondertekent.

No! That was just an AGREEMENT.

Wij hoeven u niet langer te vertellen dat wij op dit moment wel een beetje klaar waren met dit gespuis. Want de operatiekamer was verre van af. Aan ons potentieel toekomstige huisje werd al meer dan een week niets gedaan, er kwamen steeds mindere werknemers /bouwers opdraven en het aantal patiënten hing op de 3 per week.

In Bukoba hebben wij er toch het beste van gemaakt, door Rosalie en Madelief zo veel mogelijk kind te laten zijn. Als je het hek open deed dan stond je midden in Afrika. Kleine onaffe huisjes, soms een stenen huis, met een stuk golfplaat als deur. Hier en daar was er een klein winkeltje waar wij dan met de meisjes heen liepen om een snoepje te halen. Vaak haalden we dan ook wat voor de jonge kinderen van de buren. En die kindjes die hadden geen speelgoed. Het speelgoed was buiten. Dag in. Dag uit. Dus als Rosalie lage struikjes in een rijtje op een meter van elkaar zag staan en daar over heen begon te springen, dan was dat nieuw. En ze deden allemaal mee. Tikkertje, en naar het varken kijken vonden de kindjes allemaal leuk. Er was geen kleur of leeftijdsverschil. Ook Madelief deed mee en werd beschermd door de hele groep. Van steentjes werd een berg gebouw en een blaadje was al snel een vlag. De markt vonden de meisjes te veel prikkels, want iedereen wilde hun aandacht. Iedereen ging voor hen staan, lachten en zei ´toto! Toto!´ En toto betekent kind. Vervolgens dachten de mensen dat het jongetjes waren en tweelingen. En dan probeer je dan recht te zetten, wat niet lukte.

De laatste zet kregen wij in de eerste week van mei. Een zet is niet eens het goede woord, het was een pets op je achterhoofd. Werner vroeg namelijk maar eens naar salaris. En er werd doorleuk gezegd: ‘we did not put you on the payroll because the paperwork is not yet finished’

‘Well you can pay me cash’

‘Ow yeah we can do that, but they told me you only have been working for 2 weeks’

Dat waren twee keiharde mededelingen in 1 minuut. Een furieuze mzungu blies terug dat hij weldegelijk elke dag zijn auto aan gord aan het rijden was deze kant op. En dat we samen een overeenstemming hadden dat hij per 31 maart zou starten.  ‘Allright, we will pay you full month’

Alsof we dankbaar moesten zijn.

En die middag belde meneer R op , naar welke bankrekening. En ik wil het Nederlandse bankrekening nummer geven, maar hij wilde mijn Tanzaniaanse. Wij zeggen terug dat wij geen Tanzaniaanse rekening kunnen openen zolang er geen workpermit is. Er wordt afgesproken toch een rekening te open twee dagen later. 

De volgende dag vraagt Werner aan Dr B hoe zij het nu voor zich zien, dat hij naar de bank gaat. ‘Are we going to play the same game as with the immigration officer?’ De zelfgenoemde directrice begon hem vervolgens te beschreeuwen en te vernederen. Dat er niet geluisterd werd en dat ze zo hard bezig waren om ons te helpen. En dat ze niet verder wilde praten. Maar Werner wilde wel praten, maar hij werd genegeerd. Dus hij liep achter B aan. Want zij liep weg.

En terwijl hij dat deed, bedacht hij dit:

Ziekenhuis niet geregistreerd-> geen werkvergunning

Geen patiënten

Geen zicht op afronden van ziekenhuis binnen een paar weken

Geen zicht op afronden van ons huis binnen een paar weken

Vechten om salaris

Eigen spullen uit een gedoneerde container halen voor de directie zelf

Geen contract kennelijk

Geen cent gekregen

Streep

er

onder.

‘Well if this is how you treat me and my family, than I leave’  En het enige dat hem restte was een opgestoken hand en de twee woorden ‘Okay Bye’

En zo kwam Werner terug in Bukoba, waar Elize druk was met de meisjes. En ondanks het feit dat er nu weer een totaal andere situatie zich voor ging doen, voelden wij ons toch beter. Want we waren onder het juk uit. Maar daar dacht meneer R toch anders over. Die belde en die wilde echt dat wij er nog eens heel goed over nadachten. Natuurlijk konden wij het salaris cash krijgen. Waarom zei je dat niet meteen. Alles komt goed man. Kom laten we afspreken bij een hotel en van man tot man praten. We besloten het te doen.

Maar hij kwam niet bij het hotel. 

Ondertussen was er al een leuke band ontstaan tussen collega S en ons. Zo hadden wij hem de kleren gegeven die Madelief niet meer aan kon, voor hun dochtertje. En zo werd er in de avond gebeld, wat er gebeurde. Hij was al eens door dit spelletje heen gegaan, maar hij had een contract. Hij was het aan het uitzingen, dat wil zeggen, uitwachten. Na 45 minuten wachten bij Kolping Hotel Bukoba ging Werner weer terug en meneer R belde hem na een uur daar op, waar hij was? Of hij nu meteen kon komen? Dat alles goed kwam. Dat hij in Kashambya was. Blah blah blah We hebben het geverifieerd en hij was niet in Kashambya. Wij vertelden hem dat hij het salaris lekker mocht houden en dat wij terug naar Nederland gingen. Hij accepteerde het niet. Hij wilde nu naar ons huis komen, praten, alles goed maken, Salaris geven. Nee man, wij willen jou niet bij de kinderen in de buurt, dat antwoord deerde hem ook niet. Uiteindelijk gooide hij zelf de spreekwoordelijke mobiele hoorn erop. 

En een dag later kwamen Elize haar ouders gezellig langs om te kijken hoe wij het in Bukoba hadden.

Die waren nog in de veronderstelling, net zoals wij toen wij ons paleisje in Lisse verkochten, dat wij in Kashambya gingen wonen en de meisjes op lieten groeien. Die waren nog in de veronderstelling dat er wel wat ruis op te lijn was, maar dat een werkvergunning, een huis, een ziekenhuis nu wel heel onrealistisch ver weg waren. 

Om nog een beetje druk op de ketel te knallen liep ons toeristen visum op 24 mei af en dat gaf ons dus minder dan 3 weken om die te verlengen. Maar hoe en wat? Ondertussen liepen wij ook met ideeën om een bedrijfje te openen in Tanzania. En pas nu half juni 2022, begrijpen wij dat wij nog veel verder voorgelogen zijn, dan in dit verhaal zich voor doet. Dat voor de volgende keer.

Elize haar ouders werden opgehaald door een verbaasde Rosalie die in eens haar opa en oma op het vliegveldje in Bukoba zag staan. En opa en oma hadden na 3-4 uur slaap op Dar es Salaam de eerste vlucht genomen om hun oudste dochter, die kalende en hun kleinkinderen te zien. En er waren ook nog cadeautjes! Madelief die heeft de eerste dagen het allemaal een beetje afgetast, maar de cadeautjes vond ze wel leuk. En zo vierden wij, met zang en al, Rosalie haar verjaardag die middag nog een keer. En de slingers hebben al die tijd gehangen. 

En hoe ga je tegelijkertijd zorgen dat je een nieuw doel hebt in Tanzania, een visum verlenging en ondertussen de gasten verblijdt. Dan hebben we het nog niet over twee lieve meisjes die graag de aandacht willen. Nou we hebben geprobeerd de situatie het eerste weekend een beetje uit te leggen. Dat was al traumatiserend genoeg.

En dan ga je toch aan de slag.

Ons eerste doel was om duidelijkheid te krijgen of ons toeristen visum in Bukoba kon worden verlengd. Dus belden wij de immigratie officier, waar Werner met meneer R was geweest. De volgende dinsdag konden wij in de vroegte komen. Het hele gezin ging mee en opa en oma pasten op het huis. De wind was aardig gedraaid in dat kantoor en met de woorden ´no you are no longer with my friend, so I can not help you´ maakten het voor ons heel erg duidelijk. Hier liep het vast en omdat deze man de immigratie zaken van geheel Kagera beheerde was op en naar Oeganda ook geen optie meer. Ondertussen vernamen wij van ex-collega S dat de nieuwe bewakers de duidelijke boodschap hadden gekregen ons te weren. Stiekem hadden we toch graag het lege gebouw aan Elize haar ouders laten zien, om het plaatje heel helder te maken. Die nieuwe bewakers die waren er pas een kleine week. Werner had ze nog net gezien. Het waren officiële dure instantie bewakers. Drie stuks. Die moesten in eens komen, omdat Dr B de man die bewaker was en het gras sneed per direct had ontslagen. Die man vroeg namelijk om wat salaris verhoging. Ze heeft hem toen het gebouw, het terrein en de poort af geschreeuwd.

Vanuit een economisch standpunt is het acuut moeten aannemen van drie officiële bewakers natuurlijk veel goedkoper.

Maar onze visum verlenging was dus geblockt. Daar had collega S ook al voor gewaarschuwd. Dus belde wij onze contact persoon of er iets mogelijk was in Dar es Salaam. Dat kon voor 100 USD per persoon zouden wij voor 3 maanden een verlenging krijgen van het toeristen visum. Dat betekende dat we weer terug naar Dar es Salaam moesten. Zoals in de vorige blog vermeld was het regenseizoen en de weg was niet zo best. Wat we nog vergeten waren was dat de cd speler er nu (weer) mee was gestopt, dat de stuurbekrachtiging het niet deed en dat het allemaal wat rammelde. Dus we moesten de auto voor een beurt laten gaan.

Een tip voor mensen die voor het eerst naar Afrika gaan en een auto kopen: ga niet naar de lokale mechanic! Die maken iets en slopen iets anders, zodat je steeds blijft terug komen. In Bukoba is er een Toyota dealer, waarvan de eigenaresse bevriend is met de Nederlandse eigenaar van Balamaga B en B, dat maakte het contact makkelijk. En zij wilde graag onze auto nakijken. We raakten aan de praat en wij vroegen wie die meneer R nou was. Ze keek naar buiten, niemand te zien, ging lager praten, en zei dat die man niet zo genuinly was. Zij vertelde het verhaal dat hij voor een koffiebedrijf werkt, heel veel geld heeft en een nare reputatie had, als het om vrouwen gaat. Hij had een oudere mzungu lady en hij heeft haar helemaal uitgebuit. Meer wilde ze niet kwijt.

Zij, Rubina, hielp ons behalve aan een deels opgeknapte auto ook aan vliegtickets voor Elize en de meisjes, ook aan een chauffeur die met Werner naar Dar es Salaam zou rijden. Die hele feestje was een af en aan rijden en bellen en doen, heeft 4 dagen in beslag genomen. Ondertussen regelde Elize haar ouders zelf het omboeken van de vlucht. 

Wij besloten om nog meer mensen te vragen of die verhaal klopte, wie was die R en wie was die B. Bij B kwam iedereen bij een fat American women, maar bij R, was het hek van de dam, dat was een slechte man. 

Bij elke bekentenis voelden wij de grond van schaamte openen, want hoe hadden we hier in kunnen trappen?

De reactie van de supermarkt eigenaar van Fido Dido was het mooiste. Wij gingen daar heen om hem te danken. Wij vertelden het verhaal en bij de naam van R, sloeg hij op de tafel, en werd gewoon echt boos. Hij gaf ons het nummer van zijn broer, die kon Werner wel aan een baan helpen.

Tussen de stressjes werd er door de meisjes veel gevoetbald met opa, en werd er getekend met oma. Die werden ook in de ochtend op tijd wakker gemaakt door hun kleinkinderen en er moest natuurlijk wel meegedanst worden op nijntje, paw patrol, Here Ever After en weten wij nog meer. We zijn met elkaar nog een keer naar Kolping geweest om uit eten te gaan, en nee R was er nog steeds niet. Het strandje hebben we ook een paar keer bezocht en toen moest de auto ingepakt worden. Die was weliswaar opgepimpt, de tijd was te kort om hem te maken. Kennelijk werkt de besturing op een soort vloeistof en Werner kreeg een flesje mee om die af en toe bij te vullen. De chauffeur heette Michael en op 17 mei 2022 reed Werner met een volle rav 4 Bukoba in om de chauffeur op te halen.

Die ochtend schrok Rosalie zich wezenloos, want waar was papa? Ook Madelief vond het maar raar. Elize werd die laatste dag belast met inpakken van het resterende en het afbetalen van mevrouw Roos, die landlady, of zoiets. Want zij vlogen op 19 mei 2022 naar Dar es Salaam en het doel was dat Werner hen dan op zou halen.

Om 05.00 uur vertrok Werner en om 20.00 uur was hij in Dodoma. Dat was een hel geweest voor de meisjes. En om alleen te rijden was echt heel zwaar geweest. Onderweg het landschap van groen, naar droog, naar savanne heet aan het veranderen. Dodoma is de hoofdstad van Tanzania en de overheid is er zijn bureaucratie naartoe aan het verzamelen. Elize adviseerde de Siesta Inn en na een bord friet met kip in de schreeuwbuiszaal probeerde hij de slaap te vatten. Pas toen de bewaker wat verder op zijn muziek ging aanzetten, hij werd stevig verbaal gestimuleerd, kon er een beetje rust worden gepakt.

De volgende dag was het Medical Council of Tanyanika (MCT)day en was Werner daar om 8.15 uur. ZE hadden al open moeten zijn, maar welnee, ze sloften rustig binnen. Bijna 4 uur later was het klaar. Het ging alsvolgt: Inschrijven dat je je MCT komt halen. Wachten tot je wordt opgehaald. Opgehaald. Stropdas boy vraagt om je VOG. Laten zien. Hij zegt dat het een Nederlandse is, kijkt dan nog eens goed en ziet dat het een internationale is. MCT wordt gegeven. Dat moet er nog een practicing license komen. Een wat? Want nu mag je nog niet werken. Owkee. Hoe doe ik dat? Je gaat naar beneden betaalt hij de bank en komt terug. Van de 10e verdieping naar beneden. Euro naar Tanzaniaanse Schilling. Tanzaniaanse shilling naar dollar. In totaal 300 USD betaalt. En toen had Werner een A4tje en een plastic pasje gekregen.

Owjah voordat we het vergeten: die blanke moest wel eens goed Swahili gaan leren in dit land. Dit waren lieve mensen.

Daarna met Michael doorgereden naar Dar es Salaam. Uiteraard nog friet met kip in Morogoro en om 22.00 uur Werner weer in Azure Boutique Resort en Hotel, waar wij bijna 3 maanden geleden waren begonnen. Wat de F was er allemaal wel niet gebeurd?!

Vermoeid, verdrietig, huilend belden Werner en Elize elkaar. Wat moesten ze nou doen? Wat moesten we doen dat het beste zou zijn voor de meisjes? We vroegen om hulp!

En de volgende dag zou alles anders worden….

Dikke kuss

MREW

PS: iedereen bedankt voor de reacties, het luisteren, de berichtjes! Het doet ons veel plezier!