Schietlood

Wij leven alweer 2,5 maand in Mbezi beach en het wordt eigenlijk allemaal wel leuker.  

Na wat weken wikken en wegen hebben wij besloten in deze omgeving te blijven, om de eenvoudige reden dat wij hier een leuke kerk hebben en heel veel aardige leuke mensen om ons heen. En Rosalie zal eerdaags naar een schooltje gaan.  Dit waren dan ook de redenen om niet naar Kibaha te gaan, maar hier te blijven.

Kibaha is een uitgestrekt dorp, waar geen Engels wordt gesproken en waarbij wij waarschijnlijk de valkuil in gaan lopen. De valkuil dat Werner elke dag elk uur in het health centre zal werken en dat er dus geen kerk, school of sociale activiteit is. En dat Elize en de meisje geisoleerd zullen zitten, terwijl we net aan het opbouwen zijn.

Het huis dat wij nu bewonen staat langs de Bagamoyo Road, aan de overkant is HOPAC, aan de andere kant zie je Indische Oceaan schitteren. Er zijn twee hondjes, Missy en Breef.  En de meisjes zijn verzot op ze.  

Elke ochtend gaat Breef naar buiten om ‘ een poepie te laten’ (Rosalie) en als ie binnenkomt wordt hij weer vrolijk onthaalt met een ‘ eeey Deeee!’ (Madelief). Breef is een wat oudere grotere hond en Missy is een zenuwachtige kleine Jack Russel, die wij in Lisse ook wel eens zagen. Maar Missy wil wel eens een bijtende beweging maken dus komen wij ogen te kort om Madelief ervan te weerhouden om niet aan de staart te trekken.

Maar verder gaat het prima.  

Het is een groot huis met een grote tuin, die vol met hondenpoep ligt.  Recent was er ergens in de buurt ingebroken, maar de wijk heeft bedacht dat er nu elke avond wordt gesurveilleerd.

Het strand is vaak de uitlaatklep in het weekend en anders is het de kerk of de speeltuin aan de overkant van de snelweg/Bagamoyo Road. Door de weeks doet Elize boodschappen met de meiden en drinkt een kopje koffie bij Mama Kahawa, of bij Harakati. En daarnaast wordt er door andere gezinnen afgesproken en spelen alle kindjes met elkaar. Een prachtig gezicht!

De afgelopen weken zijn voorbij gevlogen.  

Werner rijdt in de ochtend rond 715 uur naar Kibaha. Enthousiast wordt hij uitgezwaaid en gaat hij de suicide weg weer op. Van bagamoyo road naar rechts naar het westen de Goba Road op, waar wel 80 hobbels liggen. De Goba Road is integenstelling tot de Bagamoyo Road een slingerweg die o en neer gaat, zoals wij in Limburg wel kennen. Alleen nu loopt en beweegt er ook nog van alles op.

Is het geen 3 tegen liggers naast elkaar, dan is het wel familie Geit, of wordt je ingehaald door een tuktuk. Na deze weg kom je op de nieuwe Morogoro Road verder naar het westen en na 15 minuten moet je naar links. Die Morogoro Road is het equivalent van een Nederlandse snelweg, alleen dan zonder Nederlandse Snelweg regels. Links en rechts mag je inhalen, als het zou kunnen ook bovenlangs.  

En dan dus naar links na een paar honderd meter kom je bij Medewell, waar de praatjes de gaatjes nog niet vullen.  

Medewell is een health centre met veel mogelijkheden, maar waar de niet medische managers vooral bezig zijn met het hoofd financieel boven water houden. Voor nu is dat prima, want dankzij hun is er salaris en een verblijfsvergunning tot medio 2024. De afgelopen twee maanden zijn we ook bezig geweest om een Tanzaniaanse ID kaart te bemachtigen, want als je die hebt dan kun je een bankrekening openen. Daarnaast moest er nog een TIN (belasting)nummer en een NSSF (pensioen) nummer komen. Omdat de overheid nu geen geld heeft voor plastickaartjes, kregen wij gewoon een ID nummer. Ook best. Om dat hele ID nummer te krijgen is Werner op z'n werk een hele dag van stempel naar stempel gegaan. We hebben ons in laten schrijven in Kibaha, wetende dat de overheid het niet controleert. De eerste stempel was in Mkoani B, het dorpje waar MEdewell Health Centre zit. Beetje corruptie geld en een stempel. Daarna naar het hoofd van het district dat is Tumbi. Corruptiegeld en een stempel. Terug naar het health centre wat we waren dollars vergeten. Dan naar de bank, de betaling van de ID kaart aanvraag doen. Vervolgens naar immigratie voor een stempel. Daarna wachten op de man die de foto van je maakt en dan mag je ook nog je handtekening zetten. Dit is op een dag gedaan voor Werner en alles behalve de foto voor Elize. Het proces van Elize is vorige week afgerond. En overal is het een ongeorganiseerde bende. Een rommelmarkt op Koningsdag is beter georganiseerd. En overal is het houtje touwtje. 'Waar is die stempel ook al weer?' of 'heeft u alles al ingevuld?, terwijl hij het papier bekijkt. We hebben een foto toegevoegd. Kijk gerust hoe professioneel deze stoelen er uit zien. Dit is de plaats waar ze de foto maken en de boel echt in gang zetten. Wellicht weet u als lezer waarom je zoveel stempels nodig hebt?

Maar we zijn met name in Medewell om de zorg wat op te krikken, ten minste zo werd het verkondigd. Want... De grootste uitdaging zijn de verzekeringspatienten die komen voor testen, niet ziek zijn en dan toch pillen eisen, want ze betalen voor hun verzekering. Een lastige als je weet dat veel mensen geen geld, eten, medicijnen, etc elders hebben.

En dit is toch eigenlijk krankzinnig.  

Rijdt je even verder dan hebben mensen geen water en dan komen deze mafklappers hun verzekering maandelijks ‘ opmaken’.  De basis is een gebroken systeem met gebrek aan kennis en ook gebrek aan de juiste kennis. En het is nog maar de vraag of wij de juiste kennis bezitten.

Maar hoeveel patienten al niet gerustgesteld zijn als je ze uitlegt dat hun baarmoeder in niet zwangere toestand gewoon in het kleine bekken ligt en hoeveel patienten zijn blij als je de juiste medicijnen voor die schimmel geeft.  

Het punt is dat geneeskunde een business is geworden. Mensen gaan, doordat ze gebrek aan geld en kennis hebben, eerder naar de Duka La Dawa (winkel van de medicijnen) dan naar een dokter. Die apotheek asistent die geen idee heeft wat hij je gaat injecteren, gaat je in ieder geval vertellen dat je elke dag voor tien dagen lang intraveneuze antibiotica voor je plekje op je huid nodig hebt.  

Als dat niet werkt dan krijg je zalf en een pallet pillen. Als dat niet werkt dan ga je naar een lokale Maabara (laboratorium) waar je altijd een urineweginfectie hebt en altijd heb je daar malaria. Dus na weken van gelduitgeven en de verkeerde medicijnen kom je bij die witte dok en die zegt dat je gewoon obstipatie hebt, omdat je maar twee kopjes water per dag drinkt.

Het is de bekende armoede cirkel die wij al zo vaak zijn tegen gekomen. Alleen dat met de verzekeringpatienten is nieuw. Dat Werner ook werkt bij een Charitible Health Organization die toch zoveel mogelijk geld uit de patient probeert te knijpen is ook nieuw.  

Het is met name leerzaam.

Daarom draaien de hersenen rustig verder om een mooi vervolg te bouwen. Wij zijn langzaam bezig met een plan om ons echte tropenartsenleven vorm te geven, alhoewel het voor ons vorm gegeven gaat worden.

Daarom eerst een thuis maken voor de meisjes hier aan de noordkust van Dar es Salaam, opdat ze wekelijks in de golven kunnen rollen en achter de krabjes aankunnen. In de branding gaan we dan met z’n vieren zitten en doen dan net als harde golven ons helemaal omver werpen en we rollenbollen lachend verder. Vaak gaan we met andere families genieten.

Na al dat gebeurd is en wat er nog steeds in de wereld gebeurd, genieten wij van dit moment. Godzijdank is er geen angst meer, want alles loopt zoals het moet lopen.

Tussendoor zijn wij op zoek naar een extra auto. En op zoek daarnaar stopte onze eigen auto er mee. De Duitse Monteur, die ons helpt, sleepte onze auto weg en constateerde al snel dat de startmotor KAPUT was. En een uur later was alles weer gemaakt. Hoe zijn wij ooit veilig in Bukoba aangekomen? 

Gelukkig kwamen wij afgelopen zaterdag met vrienden en hun kinderen wel aan in het glijbanen waterpark in Kunducho. Het hoeft geen verdere uitleg dat de meisjes dat helemaal  geweldig vonden. Van glijbaan naar glijbaan en dan weer klimmen op het piratenschip in het water.  Ze wilden niet naar huis. Er werden patatjes gegeten, en we gingen nog een rondje glijbanen doen.  En een rondje op opblaasbare banden, en een keer door de piratenboot.   Die nacht waren de meisjes nog helemaal aan het aftoeren van deze geweldige ervaring.

En net als je denkt dat alles goed gaat, een soort van vooruit schuift dan valt Rosalie, breekt ze haar elleboog en moest ze geopereerd worden.

Dit is nou zo’n beetje het meest gruwelijke in een Afrikaans land wat je wilt, maar we vonden dankzij vrienden hier een ziekenhuis met een orthopeed die vaak kinderen opereert en zo geschiedde het.

Van de hemel op aarde, naar een paar sombere dagen.  

Rosalie en papa brachten een nachtje in het ziekenhuis door, Saifee Hospital en mama en Madelief vonden het maar raar in een leger huis. Wij laten expres de gedetailleerde zaken in het ziekenhuis achterwegen dat mag u zelf invullen of vraag ons er gerust naar.

Zoals nu kan worden ingeschat is alles goed gegaan. Het ongeluk gebeurde afgelopen zondagochtend de operatie zondagavond en maandagochtend was iedereen weer thuis. En nu begint iedereen de lach weer wat terug te krijgen.

Nee we hebben onze vrijheid niet gratis terug gekregen…

Voor Rosalie was het ergste dat ze afgelopen maandag niet naar het schooltje kon, want op maandag doen ze een soort van zwemles.  

Dat komt allemaal wel weer, eerst maar eens kijken wat de rongtenfoto over twee weken zegt….

Dikke kuss  

MREW