Pottholes, een bordje ‘Lies’ en hier zijn

1950 km

20 – 22 maart Singida – Regency Hotel And Resort

22 – 23 maart Shinyanga – Mailake Hotel

23 – 25 maart Mwanza – Tilapia Hotel

25 - 26 maart Geita – Lenny Hotel

26 maart tot heden Bukoba -  Balamaga Bed and Breakfast

Vanaf hier kijken wij vanaf de heuvels uit over het regenachtige Bukoba dat aan het Victoriameer ligt.

We zijn er!

Dat wil zeggen: we hoeven niet meer te reizen. Kashambya Hospital ligt binnen een half uur rijden, maar omdat het huisje van ons nog niet klaar is en Werner niet meteen hoeft te beginnen, zal er voor de komende maanden eerst een tijdelijk onderdak worden gezocht. En dat zal zijn in de vorm van een huurhuis voor een periode van 3 maanden. 

Maar terug naar Singida, naar onze roadtrip van Dar es Salaam naar Bukoba, waar een extra bed een matras op de grond betekende en waar veel wind stond. Daardoor was het zwembadje weer wat fris, maar we hebben ons prima opgeladen met voetballen en veel draeckensteinen.

Na Singida kwam een weg met veel gesmolten asfalt naar Shinyanga. Dat was tot dan toe de langste etappe en er was behalve veel Baoab bomen weinig te zien. In Nzega namen we een korte stop om door te stomen naar tripadvisors advies de Forrest Inn in Shinyanga. Er was straat verlichting in die plaats, straatverlichting op zonne-energie. Verder was er niet zo veel. De geur en de aftandse service bij binnenkomst in de ‘hoog’ aangeprezen Forest Inn, deed ons direct omdraaien en er was geen haan die er naar kraaide. Onze magen hebben er nog last van. We gingen naar de buren. Dat bleek Malaika Hotel. Een tuin vol in cement gegoten safari dieren, wat de kinderen wel weer leuk vonden. Ze hadden op deze kleine ruimte tegelijker tijd een hotel, een bar, een feestjes locatie een conferentie centrum in elkaar gestoken en een keuken in een hok van 2 x 2 meter. Dit was ronduit de meest waardeloze tent waar we zijn geweest. En daar kon helemaal niemand wat aan doen. Het was lawaaiig, extreem geparfumeerd, waardoor ranzigheid wat minder op viel, en het was zo ongelooflijk traag.

Wat ook opviel is dat ze r hier een l is en andersom, wat betreft spraak. Dus we vroeg om ‘rice with vegetables and soms plain frites’

‘Lies?’

Rrrice!

Wateffer

Een bordje friet en rijst met groentjes duurde rustig 90 minuten. Let daar bij op lieve lezer dat wij wel de enige gasten waren, dus het was hard werken.

Het blijft op zich ook wel leuk dat als je ergens binnen komt dat je ziet: he een bed zonder laken -> laken vragen. Hé een douche met drie verschillende knoppen -> doet het niet...... Het raam kan niet dicht, de televisie in de bar, waar niemand naar kijkt, staat op standje doofheid, en dan probeer je een beetje de rust te vinden door te luisteren naar de airco die als een uienversnipperaar klinkt (en ook zo ruikt).

Gelukkig was het ontbijt ook niet toereikend en moesten we bijna alles zelf uit de keuken halen.. Lang verhaal kort: als je samen in Afrika bent neem je dit voor lief, maar niet met je kinderen.

Nadat we de boel in het gruis hadden gelegd gingen we over naar Mwanza.

‘Kijk papa allemaal gaatjes in de weg’ Het was traag en slingeren tussen de pottholes, de politie stops en de bruggen zonder asfalt, maar we kwamen veilig aan in Tilapia Hotel in Mwanza. En wat een verademing om in een georganiseerde plek te zijn. Kanttekening: gerund bij INdiers. En dus lekker indiaans eten! Behalve de pottholes zagen wij de Baoab bomen plaats maken voor mangobomen. Onderweg ging het repertoire van Frozen, en de drie nijntje cd’s onverstoord verder…..

In Mwanza hebben wij een beetje bij kunnen komen. Het was een prima plek, met goede koffie. De kinderen hebben een beetje bij kunnen slapen en lekker in het zwembad gespeeld. Het was ook echt een mzungu plek, waar mensen vrijwillig liever naar hun scherm kijken dan naar de kingfishers. We hadden nu nog een tweesprong: of de boot naar Bukoba of de weg via Geita. We hadden veel rondgevraagd en bleek dus een boot van Mwanza naar Bukoba te gaan. Alleen die ging in de nacht, het was crowded en lawaaiig. Leek ons toch geen goed idee met een Madelief die echt nodig uit de auto moest blijven, maar hier ook niet bij gebaat was. Dan was er nog een argument van hoe veilig is het?

Dus we namen zelf de controle in handen en gingen na twee nachten naar Geita. Naar het enige hotel met een zwembad in de stad. Onderweg was er nog een leuke attractie, namelijk de veerpont. We waren precies op tijd (niet dat er een vaarschema was), konden vrij snel op rijden en genoten van het victoriameer. Het voelde Nederlands aan, behalve dan de beveiligheidsman die eiste dat wij boven kwamen zitten voor het uitzicht, en ook bijzonder teleurgesteld was toen wij besloten bij onze auto te blijven staan. 

In Geita hadden wij dan weliswaar het enig hotel met zwembad in de stad, maar het was geen geoliede Indische tent. Wij bestelden bijvoorbeeld 3 broodjes met vegetables en een bordje friet voor de dames. We kregen 3 koppen soep en 2 borden friet. Later kwamen er als nog die drie broodjes. Ach het is wat het is. Nadat de meiden hadden geslapen en er een geroutineerd fruitje in weg gehapt was, gingen we even zwemmen. Er was een leeg zwembadje van 3 x 1,5 meter en 1,5 diep en er was een diep vol zwembad. Omdat we niet wilden dat de meisjes in die kuil vielen gingen we aan de andere kant van de zwembadafdeling staan, maar het zwembad was te diep. Ook voor ons, waardoor we het niet veilig achtte voor de meisjes.

Ook hier waren er veel Tanzanianen die probeerden te zwemmen. Dat wij nou opgegroeid zijn met snert, schaatsen, zwemles en kaas, dat is ons probleem. Hier liggen ze in het water en bewegen zich met hun armen naar de andere kant, terwijl de benen steeds verder omlaag zakken. Niemand om het ze te leren. 

Toen de zwemwacht zag dat de meisjes er niet in konden, veegden ze het kleine kuiltje leeg en brachten een brandweer slang. Zij vulden het bad voor 20-30 cm en de meisjes hebben het uitgegierd! Madelief probeerde een soort van de te kruipen door het bad en Rosalie gleed het hele bad door. Het leukste was toch papa nat maken, die na achterover viel alsof hij geraakt was door een steen. Je kan ze niet vroeg genoeg sadistisch opvoeden…

En de laatste etappe. Ook de langste, meer dan 300 km.

Deze was prachtig. We vertrokken met regen en onweer! Het was leeg op de weg. Het was ook nog donker vanwege de dikke wolken, maar dat was voor de andere weggebruikers geen reden om de lichten aan te zetten. De weg leidde ons via Biharamulo en het national park daarachter naar de west kant van het Victoriameer. Het was en werd steeds groenerderste. Boven verwachting waren wij tegen 1300 uur al bij Bukoba en dat was prima, want dat is altijd de richttijd geweest voor de slaaptijd van de meisje.

Alleen ongeveer om 1230 was er weer zo’n road traffic police man en zijn onderdaan die ons stopten. De meesten lieten ons door, want ja wij zijn wit, spreken de taal dan niet en zijn ons niets kwaads bewust. Kennelijk hadden we een 50 km bord gemist en lag er weer zo’n bloedzuiger met z’n laserpistool onder een palmboom.

Deze episode was echter heel grappig.

Bestuurder: kleine kalende witte man; nader te noemen KKWM

Bij rijdster: knappe ‘doe nou rustig lieverd’ dame; nader te noemen KDNRLD

Politie agent 1: ik luister alleen naar politie agent 2: nader te noemen 1

Politie agent 2: dictator van de weg; nader te noemen: DVDW

DVDW: Swahili or English?

KKWM: I am learning Swahili, so I prefer English

DVDW: Swahili or ENGLISH?

KKWM: English

Ondertussen legt de DVDW zijn lange ijzerenstok over onze motorkap heen en vervolgt

DVDW: You were overspeeding

KKWM: Ow I am sorry

DVDW: So YOU WERE overSPEEDING

KKWM: I am still sorry

DVDW: You need to pay. You will get fine

KKWM: how much?

DVDW: YOU PAY, YOU GET FINE

KKWM: prima, but how much?

DVDW: You need to see your picture

KKWM doet deur open en staat naast de auto. Deur dicht.

DVDW: DRIVERS LICENSE

KKWM vraagt aan KDNRLD geeft het Nederlandse rijbewijs, we geven express niet ons internationale rijbewijs. Dat is een papieren ding en ze gaan harder op pasjes.

Rijbewijs wordt overhandigd.

DVDW beveelt aan 1 om iets te laten zien.

1 laat KKWM zijn foto zien, en de DVDW briest tegen hem aan: IS THAT YOUR CAR?

KKWM buigt wat van hem af en zegt: yes that is our car.

DVDW: (nog harder!) IS THAAAT YOURRR CARRR?

KKWM draait wat bij en zegt: ja dat is mijn auto, was is er nou?

1 neemt het over en zegt of het kenteken klopt

KKWM: Yes

DVDW heeft onder tussen het rijbewijs onderworpen aan een intrigerende inspectie. Hij kijkt zelfs of er iets op de dunne zijkant staat.

Nou ja lang verhaal kort: we zijn een kwartier verder, een bonnetje van 12 euro rijker en mochten verder. IN de auto hebben we ons hier kostelijk om vermaakt. We hadden allerlei parodien bedacht in de trent van “is this your car?  ‘No this is my bike

Bla bla, We see things YOU will never see.

En toen waren we in Bukoba. Het rijden was klaar. En nu door naar de volgende etappe en dat is op naar het ziekenhuis en op zoek naar een woning voor de komende weken/maanden.

Maar dat is allemaal rustig aan.

Dikke kuss en knuffel

MREW