Op De Helft

Over de helft

1080 km

25 februari tot 8 maart Dar es Salaam  - Azure Boutique

8 – 9 maart Korogwe – Chattss Lodge

9 – 13 maart  Moshi – Honey Badger Lodge

13 – 15 maart Arusha National Park – Kiboko Lodge

15 – 18 maart  Arusha – Planet Lodge

18 – 20 maart Tarangire National Park – Roika Tented Safari Lodge

20 maart -  Singida – Regency Hotel and Resort

En dat is waar wij nu zijn.

Deel 1 op 20 maart 2022

Rechts van ons is een soort van wagenpark van te grote SUV’s met van die antennes op de motorkap. Meestal zit er dan een USAID logo op de zijkant van het raam. Ze hebben een meeting, iets over water en registratie dingen. Doe je ding.

De meisjes slapen en wij bellen het thuisfront voor de laatste zaken voor morgen.

Op 8 maart 2022 gingen wij naar Korogwe. De dag daarvoor is er nog een nieuwe band onder de auto geplaatst, omdat de puncture los liet. Kennelijk hadden we een auto met een lekke band gekocht. Dan gebeurt er iets heel leuks. Werner belt onze contactpersoon, en die zegt ‘rij daar en daar heen en ik kom ook’. Hij komt bij een klein, makkelijk over het hoofd te zien plekje waar ze iets doen met auto’s. Dus Werner legt het probleem uit. Duidelijk verhaal, maar dat doen we hier niet, zegt de beste man en verwijst hem verder op. Omdat Nederlanders vaak iets eerder op de plek van bestemming zijn dan Tanzanianen (of überhaupt andere volken) wachtte hij even op onze contactpersoon.  Zelfde verhaal en zelfde richting. Maar er moet een nieuwe band onze, en dat verandert de zaak. Er wordt gebeld, gebaard en gedaan. Een half uur later komt een man op een boda boda (een brommer) aanrijden met om zijn middel een gloednieuwe band. Aan de band zit een soort van confetti opdat hij nieuw is. Ondertussen is de lekke band geplakt voor 4 euro!! En dat is nu de reserveband die er al 20 jaar op zat.

Dus om 1700 uur reed Werner meer gerustgesteld naar het hotel terug.

Onze roadtrip doorkruist een prachtig groen landschap en geen uur, echt geen uur !! is het landschap hetzelfde. De weg overigens ook niet. De snelweg hier is de N weg in Nederland. Het enige dat ontbreekt is onderweg even een kopje koffie en een speeltuintje voor de kinderen. De meisjes vonden het maar raar om de eerste dag 6 uur in de auto te zitten. Dat was 273 km van Dar es Salaam naar Korogwe en inclusief een te hard rijden bon en de nodige afbetaalde corruptie. Dat was ook inclusief veel hobbels, drempels, gas minderen.

Het begrip rondweg is hier rondweg niet aan de orde. Alles wegen gaan door of langs iets dat op een dorp lijkt. Aangezien het toch lullig is als je een koe, kip of kind plat maakt, hebben ze dus bij elke nederzetting drempel-drempel-drempel ---- even door rijden ------- drempel – drempel – drempel ----- even door rijden ------ GROTE DREMPEL ------- drempel – drempel – drempel ------- etc   Dat schiet niet op. Tel daarbij op dat het onze eerste keer is dat wij hier rijden en het schoot niet op.

In Korogwe sliepen wij in het schattige Chatts Lodge. Degelijk, inclusief friet met groente en een airco. We hadden twee kamers omdat ze niet te groot waren. Toen de meisjes sliepen keken wij naar een luchtshow van vleermuizen.

9 maart en wij gaan naar Moshi, naar de Honey Badger Lodge om te babbelen in de schaduw van de Kilimanjaro, te babbelen met een lief Nederlands gezin dat daar woont. We hebben bij ze gegeten en de kinderen van beide gezinnen hebben heerlijk met elkaar gespeeld. Ze hadden ook een schildpadden tuin. De schildpadden hadden het druk gehad want het krioelde van de kleintjes. En zo zie je in eens je dochter met een babyschildpad in haar hand. Ach elke plek zijn eigen speelgoed. 

Het landschap hier was hoog, mooi, helder en vernederend mooi. In de ochtend zag je de Kilimanjaro en omliggende bergen met de sneeuw je aankijken en denken: jullie moeten nog een eindje. Het was ook deze plek waar wij leerden dat onze geplande route door de Serengeti met onze auto te lang, te traag en te vermoeiend zou zijn. En we begrepen steeds meer toen wij al die safarimzungu’s in die hoge lange landrovers zagen rijden. Dat dendert overal overheen, wij voelen elke kei. We hebben alle wegen, mogelijkheden uitgedacht, maar we besloten dat zowel de Serengeti als de Ngorogoro ooit nog wel eens komen.

Maar ja we hadden de meisjes dieren beloofd, wat nu?

Alsof de bavianen onderweg, en de aapjes in Moshi nog niet genoeg waren, besloten wij toen naar Arusha National Park te gaan. De Bradt gids hadden we doorgeplozen en we besloten bij de Kiboko lodge te verblijven dat aan de Watoto Foundation is gelinkt.

En dat ging niet zomaar.

De weg tot aan het park was rustig, en goed daarvoor moesten wij maar 4 km naar rechts. Maar na 500 meter was het keien omhoog en omlaag rijden. Door een rivier en stuiter stuiter stuiter. Konden we nu maar ergens keren? Aan het einde van deze tunnel werd ons harde werken beloond. Wat een service, wat een eten, wat een geweldige plek! Wat een uitzicht op Mount Meru! Net zoals bijna overal waren wij de enige (behalve hier dan in Singida op een betaalt NGO feestje). Dat komt doordat de wereld dicht is en het toerisme er niet meer is. Het lijkt wel goed te zijn voor de dieren. 

Deel 2 op 21 maart 2022

Maar goed Kiboko lodge dus. Overal groen (alsof er nog geen groen was), maar overal stilte. Omdat wij geen zin hadden om weer die weg af te leggen met eigen auto en dan ook nog eens door het park te rijden, hadden wij een chauffeur en echte safari auto geregeld. Die knalde hem over de stenen heen. Longi of Locki, wij weten het niet zeker, heette de man, en die zou ons later ook nog helpen. Hij kende het park en de weg erin, binnen 5 minuten zagen wij zebra’s, giraffen, wrattenzwijnen, buffels en antilopen. Maar behalve dat, was de vegetatie en hoe het landschap verandert in het park verbijsterend. Van een kleine krater omringd door tropisch regenwoud met drie verschillende soorten apen (4 witte apen niet meegerekend) tot een savanne achtig landschap met een paar meren waarin verschillende soorten flamingo’s elkaar aan het beplukken waren.

Echter dit is niets voor kleine kinderen. Het is een grote mensendingetje. Onze meisjes wilden eigenlijk nadat we eerste dieren al hadden gezien eruit, lopen, naar ze toelopen en ze aaien. Een verlokkend idee, dat helaas niet gaat. Dus na 3 uur inclusief misselijk, kotsen, schreeuwen en uiteindelijk vermoeid van het schudden vielen ze in slaap. EN waren wij terug in de rust van de Kiboko lodge.

Daarna gingen we naar Arusha om mensen te ontmoeten die wij via via hadden ontmoet. Dat via via ging als volgt: nog in Nederland was de wirwar van hoe wij ons moesten registreren een stressvolle aangelegenheid. De Nederlanders in Moshi, waar wij net over schreven, raadden ons een dame aan die hen had geholpen met een auto kopen en hun verblijfsvergunning. Een klein detail is dat wij een medische registratie nodig hebben en al een contract hadden, dus welke deur hadden wij nu nodig. Dus via hen kwamen wij in contact met Bitty. Bitty kwam in contact met de mensen in Arusha. Een flamboyante Bourgondiër die tandarts is en net het hele proces had doorlopen. Het gekke is dat die Bitty en de Bourgondiër elkaar niet kenden. Maakt niet uit. Wij belden hem op en het proces dat wij in Nederland gestart waren bleek goed, maar het moest allemaal in Tanzania worden geregeld.

Nu wilde mevrouw Bitty meteen 100 USD voor dit advies, waardoor wij haar als niet betrouwbaar achtte. Ondertussen loopt onze registratie sneller dan de Nederlanders in Moshi en de mensen in Arusha dankzij de contacten van de directrice. 

In Arusha verbleven wij in de Planet Lodge. We hadden een leuke ontmoeting met het andere gezin en ook hier speelden de kinderen veel met elkaar. En wat moet je nou doen als je je dochter leeuwen en olifanten hebt beloofd en die niet gezien zijn in Arusha National Park? Je gaat naar een ander safari park op de omweg. Onze gids raadde ons Roika Tented Safari aan net buiten Tarangire National Park. Wij hadden ondertussen dezelfde man/chauffeur/auto geregeld opdat hij ons afgelopen zaterdag door het park kon rijden. Wij kozen expres voor Roika vanwege het zwembad en de ongelooflijke prijzen in het park. 1000 USD dollar per nacht is namelijk niets. EN dan komt er nog een parkentreeprijs per persoon, voor de auto, belasting, eten, drinken, gamedrive bij. We werden, nadat wijde weg door de Massai dorpen hadden gevonden, hartelijk ontvangen door een nat doekje voor het stof en een drankje uit pak. Maakt niet uit, de bedoeling was prima. Wij kregen de familiekamer en ook hier waren wij de enige!

We sliepen weliswaar buiten het park, maar dieren hebben pootjes. Ze lopen wel eens verder, zeker omdat er geen hek omheen staat.

De eerste nacht was het rustig, behalve dan een kleine aap, genaamd Madelief die last heeft van doorkomende kiezen. De medewerkers van de lodge hadden het in de ochtend over olifanten en hyena’s die hun weg hadden geblokkeerd. Wij geloofden het. De Massai hadden de hele nacht de wacht gehouden.

Omdat Madelief zo’n beroerde nacht had gehad en onze herinnering van Arusha National Park, waar wij haar geen plezier mee deden, nog vers stond, besloten wij onze belofte aan Rosalie na te komen. Dus gingen Rosalie en papa in een grote safari auto afgelopen zaterdag ochtend op jacht naar olifanten, simba’s en nala’s. 

Rosalie kon of op de hoofdsteun van de autostoel staan en dan door het dak kijken of op papa zijn nek zitten. En we zagen olifanten met kleintjes. En bavianen met kleintjes. Het was een prachtig gezicht en Rosalie genoot er van. Heel veel andere dieren zagen wij ook. Hoe verder we reden hoe meer grasland er was met verderop struisvogels, buffels een scala aan verschillend geverfde herten. Toen was er even een fruitpauze en gingen we terug. Het leek ons verstandig niet te lang bezig te zijn. Maar op de terugweg stuurde onze gids/chauffeur naar links en zagen wij een jagende nala. Rosalie was stil, keek, genoot, wees, glunderde. En ze zag de nala en haar collega’s achter de pumba aan rennen. Er waren ook babies bij.

Elize en Madelief deden die ochtend een wandeling met de Massai en zagen familie baviaan de Tarangire rivier oversteken en heel veel sporen van dieren.

En gisteren 20 maart 2022 kwamen wij aan in Singida. (dit verhaal is in meerdere dagen geschreven, waardoor de tijdlijn van schrijven wat vervaagd). En gisterenavond was er dus een delegatie op de telefoon starende dikbuikige ngo boys en girls. Die zijn er nu ook en genieten van de all-in service. Doneer doneer en hier gaat het heen. Is het slecht? Nee hoor, maar vraag het aan de mensen in hutjes wat zij er aan hebben. Vraag aan de Massai die kilometers moeten fietsen voor water? Vraag het aan de mensen in de andere landen waar wij zijn geweest en hierover hebben geschreven op onze verhaaltjes site?

En vraag het aan de ongedocumenteerden in Nederland, de kinderen die slachtoffer zijn van huiselijk geweld en het aantal suicides de afgelopen twee jaar?

Weet u waar wij het over hebben? Kom maar eens kijken:P

Wij zijn nu meer dan drie weken onderweg en so far so good. Wij zijn over de helft van de hele reis.

Het auto rijden is langzaam en vermoeiend zoals beschreven. Zeker als je gisteren van de bergen omlaag gaat en de gaten in de weg moet ontwijken. Wij staan in dubio welke kant wij op moeten gaan morgen. Wordt het Kahama of richting Mwanza?

Wij komen er nog niet uit.

Na drie weken Tanzania en van bed naar bed zijn wij ondertussen wel toe aan de eindbestemming en toe aan regelmaat, structuur en reinheid. Zelf koken en zelf bepalen wanneer je eet is ook wel lekker.

Maar gelukkig is iedereen gezond!

Het streven is aanstaande weekend in Bukoba te zijn.

Dikke kuss en een knuffel van onze allemaal!!

MREW