'You! You! You! Give me! Give me! Give me!'

Wat een 'man after midnight?', grapte Gert Duson in zijn boek toen hij met zijn 2cv van Sudan Ethiopa in reed. Wij hebben deze opmerking ook getracht maar Abba is kennelijk niet echt in trek. 

De eerste twee serieuze weken in gambo zitten erop. Wij beginnen het systeem een beetje te begrijpen, hoewel er soms weinig van te begrijpen valt.

Vanaf ons huisje gaan wij elke dag om 07.30 uur ontbijten op het missie terrein, waarna om 09.00 uur het werken begint. Elize gaat naar de farmacy, Werner naar maternity. Rond 13.00 uur is er lunch en gaat het ziekenhuis ook dicht om twee uur later weer te openen. De middag is afhankelijk van de drukte vaak voor 1800 uur klaar. Soms is er nog een telefoontje voor een spoedgeval s avonds of s nachts, maar anders is het avondeten om 19.30 uur en gaan wij weer terug naar ons huisje. Het werk is leuk en druk en soms frustrerend. Je zou graag iedereen goed helpen, maar daarvoor is soms gewoonweg geen tijd en geen medisch middelen. Met name magnesium sulfaat en bloeddonatiezakken zouden een welkom geschenk zijn. Bij deze een oproep. Bijna hebben deze week drie vrouwen en hun kinderen het leven gelaten. Wij hadden twee dames met eclampsia, zwangerschapsvergiftiging, en een dame met een laagliggende placenta, die fors aan het bloeden was. 

Omdat er geen magnesium sulfaat is, is er geen behandeling voor eclampsia, behalve symptomatisch diazepam en stabiliseren. Dat hebben we gedaan en daarna een keizersnede. De twee dames met eclampsie en hun kinderen maken het goed. Zo ook de dame die bloed nodig had. Na een koortsig bellen is er bloed gevonden in Shashemene en heeft een chauffeur het opgehaald. Bloedgegeven, keizersnede, moeder gered. 

Na twee weken hebben we al heel wat stress gehad. Maar alles is gelukkig goed gekomen. Het is nog steeds rustig bij ons en wij genieten van groen Ethiopië. Natuurlijk stikt het hier van de armoede en iedereen ziet je aan voor een lopende witte geldboom, dus het is erg vervelend, maar ook begrijpelijk als al die vieze jongetjes je vastgrijpen en 'you give me money' roepen en zielig kijken. 

Op dit moment zijn wij even van ze verlost, want wij zitten aan lake hawassa. Straks gaan wij weer met public transport, 30 birr, 1,20 euro, naar gambo dat 50 km verder op ligt. Public transport is inderdaad een soort sport, inclusief afdingen, je plekje vasthouden en tegen de lucht van zweet kunnen. Maar ook een leuke ervaring, waabij de chauffeur qwat, een lokale drug, een man hardhandig een bus uit wordt gegooid en kippen, zakken rijst en kleine kinderen naast je zitten.                                                     Waarschijnlijk zal onze volgende blog weer even op zich laten wachten aangezien we dan weer in Gambo zijn. Waar af en toe geen stroom en netwerkverbinding is. 

Dikke kus, Elize en Werner