Contrast

Terwijl de SS Nederland terroriseert en er blauwe en gele ‘zwarte’ pieten rondlopen, staan de lokale Ethiopiërs in de rij om voor ‘zwarte piet’ te spelen tijdens het Sinterklaas feest op de Nederlandse Ambassade in Addis Abeba. Dit gebeurt elk jaar en elk jaar zijn de aanmeldingen groter. Er is geen greintje discriminatie of gezeur, enkel plezier. Maar er is hier ook geen SS. En deze mensen hebben een heel minder rijk leven dan de SS in Nederland. Zij willen gewoon leven en plezier maken. En daar lijkt ons het Sinterklaasfeest ook voor bedoeld.
De SS in dit geval is Sylvana Simons.
 
Nu verder met Ethiopië:
 
Zo plaats je om de twee a drie weken een verhaaltje en dan duurt het zomaar zes weken. Laat wij beginnen met te vertellen dat het goed met ons gaat, dat het ziekenhuis drukker is dan ooit en dat wij op dit moment in Addis Abeba zijn. Morgen moeten wij het land uit i.v.m. visum regels, dus gaan wij naar Zanzibar een week lang naar onze navels staren in wit zand.
 
Allemaal hartelijk bedankt voor de warme reacties, het mee leven en de verjaardagswensen aan Werner. Facebook is niet mogelijk dus op Zanzibar kunnen we die website weer bekijken.
 
De chaos van zes weken geleden is vervangen door militair gecontroleerde vrijheid, inclusief avondklok. Officieel mag je niet samenscholen van zes uur ’s avonds tot zes uur de volgende ochtend. Maar als je wordt gebeld voor een noodgeval in het ziekenhuis dan mag je gewoon gaan.
 
De eerste weken na onze vorige blog was het erg rustig in het ziekenhuis, maar langzaam aan werd het drukker en drukker en de afgelopen twee weken kwam de climax met overvolle afdelingen met gerust 5 vrouwen die op de vloer bevallen en een apotheek waar de grote opslag te maken had met kort verblijf van de medicatie.
Wonder boven wonder is vrijwel alles goed gegaan.
 
De weg en de omgeving wordt bewaakt door militairen en federale politie. Zij doen huiszoekingen naar de gestolen goederen en proberen de boosdoeners te achtervolgen en op te pakken. Met als gevolg een kleine razzia afgelopen donderdag en een kleine zoekactie in de bossen, waar de boosdoeners zich kennelijk ophielden.
Gelukkig hebben wij hier geen last van! Wij horen enkel de verhalen.
Waar wij wel last van hebben is het afluisteren aan de telefoon, het überhaupt slechte connectie met het netwerk hebben en geen internet. Op een dag was er zomaar weer 3G en konden we appen. De man die de internet verbinding bezit, moet wel een goede bui hebben gehad. Helaas…na 3 uur was het weer gedaan met de 3G.
 
Maar dit alles mag de pret niet drukken, want Ethiopië is een prachtig land. In principe proberen we dit veelzijdige land ook te bezichtigen en met de komst van Tesse, vier weken geleden was dat natuurlijk een uitgelezen kans.
 
We haalden Tesse op van het vliegveld en we verbleven in het consolata in Addis. De volgende dag gingen we naar Awash National park, ongeveer 250 km ten westen gelegen in de Rift Valley. Onze associatie was een safaripark net zoals in Oeganda, maar dit zou anders uitpakken. Over het Chinese asfalt, en dat zie je, want het breekt al, raasden we naar het park. In Nazret introduceerde we Tesse in de Ethiopische manier van koffie drinken. En zaten we op een laag bankje achter een klein chinees koffie kopje met veel suiker.
Daarna daalden we af dieper de Rift Valley in, maar werd het ook droger. En je weet het zeker als je grote groepen dromedarissen voorbij ziet komen, gehoed door een semi Afar, semi Oromo man, die geen broek draagt, maar een jurk ivm de hitte.
Er doen vervaarlijke verhalen rond over de Afar, de bevolkingsgroep die in deze woestenij woont. Stoppen voor foto’s is een no go, dan schieten ze je neer. Gelukkig reedt Ermias ons veilig naar het park. Met zijn 35 jaar oude Toyota Carina reden we off road de Awash Falls lodge tegemoet. De plek is prachtig. We wandelden omlaag naar de waterval en zagen krokodillen van dichtbij en aapjes de rotsen op en af gaan. De prijs was echter te hoog, maar gelukkig werd deze drastisch gereduceerd toen we vertelden dat we in Oromo gebied werkten.
We sliepen die nacht in een hutje waar je dwars door heen kon kijken en we hadden gezelschap van knaagdieren. Die nacht gingen onze telefoons automatisch op Nederlandse wintertijd en daardoor versliepen we ons een uur, het geen de park ranger niet leuk vond. Toch deden we een game drive en zagen een wrattenzwijn, een pallet gazellen, 3 oryxxen en een soort grand canyon achtig landschap. Het was schroeiend heet! Later gingen we weer terug omhoog en zagen wat de warmte doet met het asfalt in combinatie met de veel te zwaar beladen vrachtwagens die vanaf Djibouti naar Addis rijden.
 
De rest van de week was Tesse bij ons in Gambo in een afro-alpine klimaat totaal uit haar comfort zone tussen de lepra lijders en bevallende vrouwen. Tussendoor liepen we het woud in naar de waterval en werden we uitgenodigd door Elize haar collega om bij hem koffie te komen drinken. Het was gezellig!
 
Het laatste weekend verbleven we in Hawassa en probeerden we te genieten van het meer en het zwembad naast het gestress om vervoer voor Tesse naar Addis te regelen. Helaas moest Tesse toen weg, we vonden het super dat ze er was! Dank je wel!
 
Maar laten we zeker even een ding niet vergeten en dat is een quote van Tesse. De persoonlijke hygiëne standaard in Ethiopie is wat lager dan die in Nederland, laten we het netjes zeggen. Maar als Tesse de chauffeur vindt ruiken als het hamsterhok dat drie weken niet verschoont is dan heeft ze helemaal gelijk en vroegen wij ons ook af hoe die hamster überhaupt zo oud heeft kunnen worden.
 
Na Tesse pakten wij het leven weer op gezamenlijk met onze verantwoordelijkheid voor de gemeenschap. Het werd zoals eerder beschreven drukker! En dan zie je dat de mentaliteit en de efficiëntie van de medewerkers in het ziekenhuis ernstig te wensen over laat. Wij willen niet te negatief over komen, dus geven we u een kleine kijk in de keuken. Dit alles na een goed gesprek met de ziekenhuis directeur, die al 26 jaar in Gambo de autistische scepter hanteert.
Onze eigen observaties liegen er ook niet om. Werner werkt samen met 5 verpleegkundige en 2 geüpgrade schoonmaaksters, dus geen verloskundigen. Elize werkt samen met betrouwbare collega’s, maar die er voor hetzelfde geld ook rustig 2 dagen niet kunnen zijn.
Wij gingen in gesprek met de directeur over het feit dat het proces van leren zo langzaam gaat en dat ze, waarschijnlijk, helemaal niet willen leren.
Wat volgde wat een orenklapperend gesprek waar je motivatie wat van weg valt, maar je eigen trots om je eigen normen en waarden omtrent de ethica van het leven je een goed gevoel geven.
Hij vertelde dat de hoofdzusters vrijwel alle veranderingen boycotten in het ziekenhuis. Het liefst zitten ze het hele dag in de zon ipv hun werk te doen. Gambo is het tweede ziekenhuis qua quantiteit en kwaliteit als het op bevallingen neer komt in een regio die zo groot is als Nederland. Het feit dat dat hier gebeurt komt doordat er al een aantal jaren Nederlandse doktors komen die de zusters achter hun kont aan zitten. En dat vinden ze niet leuk.
Het meest beschamende verhaal van die avond was het feit dat een dode hier reden is voor een feestje, ten minste in onze ogen. De manier waarop er met een overledenen persoon wordt omgegaan is haaks op die van ons. Dezelfde dag gaat het lichaam onder de grond. De familie van de overledene praat gezellig met elkaar, lacht zelfs, en gaat dan de ruimte in waar het lichaam zich bevindt en er wordt als donderslag bij heldere hemel gekrijst en gejammerd, hoe harder hoe beter, totdat iemand zegt dat het genoeg is. Dan gaat het sociale gedrag weer verder. Een volgende groep komt binnen en de nieuwe groep en de al aanwezigen beginnen allemaal weer te krijsen, te huilen en te jammeren, totdat iemand zegt dat het genoeg is. En dat gaat een hele tijd zo door.
Hij vertelde ook een verhaal dat een ziek iemand wordt gebracht door een paar jongens. De jongens zeggen nadrukkelijk dat zij geen familie zijn. De man wordt zieker. Er moet familie komen. De jongens zullen gaan zoeken. De man wordt nog zieker en hij overlijdt. Vervolgens beginnen de jongens de huilen en te schreeuwen dat ‘hun vader is overleden’, zonder enig gevoel van schaamte. En het sociale feest kan beginnen.
 
Contrast!
Contrast met Tesse en na Tesse!
Contrast van schotwonden, naar een druk levendig ziekenhuis!
Contrast van mensen in een prachtig land!
Contrast in Kinderfeest!
Contrast tussen religie en geloof!
Borden met ‘God is on Duty’, staan langs de weg.
Ook een groot bord met “God is Grat”  ipv van Great, staat trots langs de weg.
 
Contrast tussen mannen en vrouwen. Vrouwen weigeren vrijwel allemaal de anti conceptie mogelijkheden en willen kinderen werpen totdat het echt niet meer kan. Ze zeggen dat dat moet. Van wie, dat weten we niet.
Wij wilden graag eindigen met een quote van H. Teeuwen:
Cameraploeg vraagt aan een groep dames:
‘Worden jullie onderdrukt?’
Antwoord van groepje dames:
“Dat moet ik aan  mijn man vragen”.
 
Wij gaan even opladen in Zanzibar!
 
 
 
Elize en Werner
 
 
PS: we zijn tussendoor nog even naar de 10.000 Flamingo Lodge geweest bij Lake Chitu en Lake Shalla. We hebben daadwerkelijk flamingo’s bij de warmwaterbronnen gezien, maar laten we er verder kort over zijn. Die lodge en de service was 10.000 keer niks, ondanks de mooie locatie.