' Wij gaan gewoon naar de Chinees '

“ Wij gaan gewoon naar de Chinees “

Tip: lees dit met een Surinaams accent :P

“ Hallo met 1660”.
“ Ja goedendag, u spreek met ….” 

Zo begint onze trip op zoek naar stempels in Paramaribo de eerste dagen. Je belt een taxi en die rijdt dan ook zo waar met een kwartier naar je toe. Onze straat waar wij in Paramaribo verbleven was kennelijk niet zo bekend. 
“ Roselaan”?
‘ Nee Rosanlaan’ 
“ Rozenlaan?”
‘ Nee Rosanlaan’ 
Dus je spelt het en ze komen voor. 

In Paramaribo verbleven wij in de wijk Welgelegen. Ooit een landbouwgebied, nu een deel van de stad. Paramaribo telt 2/3 van het land z’n inwoners. Het totaal aantal inwoners van Suriname wordt geschat op 600.000. En Suriname is 6 keer groter van Nederland.

Dus toen wij op de eerste lentedag van 2019 vertrokken en de rillingen van Utrecht nog in onze kleren zaten wisten wij maar 1 ding: de wereld wordt kleiner, het aantal narcisten groeit en corruptie is er overal, dus laten wij er maar wat leuks van maken.

De vlucht was prima. Rosalie gedroeg zich voorbeeldig, kreeg een Nijntje in KLM stewardessen pakje en heel veel dikke kussen van haar ouders. Als je onderweg uit het raam keek zag je water of wolken en in eens vlogen we boven Zuid-Amerika, boven Suriname. We zagen de Commewijne en de Suriname rivier en alleen maar groen. Bomen, bomen, bomen, echt wat ongelooflijk mooi. Op Johan Adolf Pengel International Airport te Zanderij stapten wij uit. 
Rust. 
Ruimte.
Warmte.
4 uur tijdverschil
En overal oerwoud!

Het duurde een uur voordat we bij de koffers waren en we een stempel kregen. Daarna haalde Shaleesha ons op en reed ons naar Paramaribo. 
Als u op de kaart kijkt dan kom je langs de plaatsen ‘ Onverwacht’  en ‘ Lelydorp’ en je moest ook echt vragen of je er doorheen was of, zo klein was het. 

Ons appartement was ruim en luxer dan we hadden verwacht. Airco, warm water, een wasmachine. We scoorden nog wat te eten en gingen slapen. 
De week in Paramaribo gebruikten wij om een aantal zaken te regelen: verblijfsvergunningen te regelen, simkaarten aan te schaffen, vervoer naar Nieuw Nickerie te krijgen, een bankrekening openen en natuurlijk een beetje genieten van de stad zelf.

In Amsterdam bij het consulaat van Suriname waren we al een paar maanden bezig om deel 1 van de machtiging Kort Verblijf te realiseren. Dat was eind februari eindelijk een feit. Nu moesten we het volgende deel doen. 

Stap 1: Een plakzegel, bij ons ook wel bekend met de term postzegel. Te verkrijgen bij het Kerkplein. 1660 gebeld, erheen gereden, oude houten gebouwen gezien in het centrum en gestopt op het Kerkplein, daar voor 1,5 SRD (Surinaamse Dollars) aan plakzegels gekocht. En daarna naar de Arron Heckenstraat, bleek 100 meter verderop te zijn, daar Leges 150 USD over te maken naar het Ministerie van Immigratie. 
Stap 2: al de gegevens inscannen en in online indienen. Dan wachten op een oproep. Kan een maand duren?
Stap 3: Naar de vreemdelingen politie. Een prachtig gebouw dat absoluut niet geverfd hoeft te worden, waar een papiertje op de ‘ deur’  hangt dat je niet met slippers naar binnen mag, maar dat iedereen dat toch doet, waar je toch even in de airco zit, waar de Chinees gewoon Chinees spreekt en waar wij alle drie een verlenging van verblijf krijgen van 3 maanden en dus ruim de tijd hebben om opgeroepen te worden.

Ach alles beter dan reizen naar Groningen, 3 keer Den Haag en daarna Brussel, zoals wij voor Ethiopië moesten doen.

Paramaribo dus. Alle huizen liggen aan de straat. En ondanks dat er veel Chinezen zijn, zijn er toch nog te veel zwerfhonden. Met name in de nacht. Soms houden ze je wakker, en soms is het de weg voor het huis. 
De Chinezen beheren ook alle supermarkten, maken de wegen en spreken Chinees.

We spraken best veel mensen. Sommigen zijn Hindoestaans, sommige waren afkomstig uit Afrika, sommige komen uit de Jungle, sommige zijn Javaan, maar wij hebben geen greintje discriminatie of intimidatie gemerkt. 
Kijk ook even naar het tweede couplet van het Surinaamse volkslied:

God zij met ons Suriname,
Hij verheff'ons heerlijk land,
Hoe wij hier ook samen kwamen,
Aan zijn grond zijn wij verpand,
Werkend houden w'in gedachten,
Recht en waarheid maken vrij,
Al wat goed is te betrachten,
Dat geeft aan ons land waardij.

En toch hoorde wij ook iedereen brommen, ongeacht van uiterlijk. Iedereen bromde wat op de regering. Wij zijn er niet op in gegaan.

We deden het rustig aan, de stappen hierboven, deden we ook in een aantal dagen. Rosalie kreeg de voorkeur. 
We zijn wel even naar Fort Zeelandia gegaan aan de Suriname Rivier om wat Kolonisten Slaven Cultuur op te Snuiven. Dit kleine fort gebouwd door Zeeuwen met z’n 5 bastions moest dit stukje Nederland in de tropen beschermen. Echt groot was het niet, maar wel indrukwekkend. Ook de gebouwen daarom heen. Het centrum is wereld erfgoed en bestaat vrijwel uit houten gebouwen. En ja die moeten geverfd worden.
Later gingen we nog naar Hotel Toracica en genoten van het zwembad en een Djogo ( 1 liter Parbobier).

We wilden even wat Nederlandse inkopen doen. Dus we vroegen de chauffeur of hij een goede supermarkt kende?
‘ Wat bedoelt u met een goede supermarkt?’
“ Uhm eentje waar ze wat Nederlandse producten hebben”
‘ Ow ik weet al welke u bedoelt. Dan gaan wij daar heen. Wij (Surinamers) gaan gewoon naar de Chinees’
We stopten bij CHOI’S.
‘ Ow deze is ook van een Chinees’, en hebben gelachen met elkaar en een bakkie B gescoord.

Mocht u nou denken: wat een saai verhaal. Dan is dat maar jammer. Voor een herkansing van militairen, afgezaagde benen en rennen voor de stenen verwijzen wij u naar onze avonturen uit Ethiopië. Wij hopen hier rustig en veilig te verblijven.

En zo reden we ook rustig en veilig afgelopen donderdag naar Nieuw Nickerie. 
De weg is redelijk goed. Iedereen zei dat je er met 3,5 uur bent. Onze ervaring in Afrika deed ons daar aan twijfelen, maar zelfs met een stopje in het plaatsje Friendship was het gewoon 3,5 uur. We hadden een taxi.

Dit land is vrijwel leeg. Vanaf Groningen komt je tot aan Wageningen vrijwel niets tegen. Een paar oude Hollandse missionaris kerken en verder is het groen. Naarmate het district Nickerie dichterbij kwam zagen wij veel rijstpolders.
En veel meertjes, rivieren, veel groen, veel roofvogels. En Rosalie onderweg lekker een dik uur slapen.
In Nieuw Nickerie lagen de sleutels van ons huisje al klaar. We zijn er nu 3 dagen en het is een kleine plaats. Je fietst er in een kwartier tijd doorheen. Dit is de tweede plaats van Suriname. We zijn in het ziekenhuis geweest, contract getekend, bankrekening daarna geopend en op zaterdag naar de markt geweest.

Rosalie geniet ontzettend veel positieve aandacht en onze lachebek zuigt het allemaal op. Net zoals de sapjes die we genoten op de markt of de vegetarische roti. Ja ze doet het helemaal goed! Ze gaat zelfstandig aan de tafel of aan de stoel staan en laat zich dan weer zakken op de billen. Om het rustig een aantal keer te doen. 

Ow en om de hoek van ons huisje zit een supermarkt. Eenmaal raden wie de eigenaar is…

Dikke kuss

REW