Een vergeten Jaar

Dat is bijna 5 maanden geen nieuw verhaal. En dat is ook bijna een jaar weg. 
Het mogen duidelijk zijn dat er veel gebeurd en veel vergeten is. Maar laten wij een ding duidelijk maken: wij zijn jullie niet vergeten!

We hebben de sneeuw, de kerst, het vuurkorven in de achtertuin, oud en nieuw en de eerste sneeuwklokjes allemaal gemist in deze eindeloze zomer. Het veranderen van het licht zit er hier niet bij, laat staan een fixed price. 

Laten we de tijd als een boekrol terug draaien en dus beginnen met vandaag.
Vandaag zitten wij al een kleine maand in een nieuw huis. Dat is een bovenverdieping van een groot huis op een beveiligd Duits Missie terrein. Onze Canadezen vrienden hebben wij geholpen om onder ons te wonen. Met een gigantische tuin waar mangoose doorheen lopen, en uitzicht op de zee in de verte zijn wij er zeker op vooruit gegaan. Het meeste voordeel is de rustigere ligging en de afwezigheid van uitlaatgassen van de Bagamoyo Road. 
De overgang ging alles behalve flexibel, maar niets gaat hier flexibel. Voor alles moet je 2 of drie keer harden werken. Dus als een Tanzaniaan JA zegt, dan kan dat eigenlijk ook NEE betekenen, maar ze durven dat niet te zeggen. Ze hadden ons eind oktober dus deze woning al toegekend, maar het heeft tot de laatste week van december geduurd voordat het definitief was. En nu wachten we nog steeds op een contract, maar het huisje is geverfd, er zijn betere lampen opgehangen en een nieuw fornuis gekocht. Het oude, een elektrisch fornuis, fungeerde matig en bij het gebruik van de oven knalde telkens de stoppen er uit. Het apparaat hing ook van roest en draadjes aan elkaar. Dus een puur gasfornuis werd gekocht. We geven 20 euro uit aan gas in 2 maanden...

En eerder werd al een twee persoons bed gekocht. Ook is er een speelhoek voor de meisje ingericht. Vanuit Nederland hadden we twee muurstickers meegenomen, om in het huis in Bukoba te plakken, maar dat konden we vergeten.
Gelukkig heeft een muursticker nu een plekje gekregen. 
Al met al is dit een leuke woning met vrienden onder ons, waar vanuit we nu echt kunnen beginnen.

Tijdens het kopen van dat twee personen bed gingen we ook even kijken op onze postbox in Kawe, een wijk in Dar es Salaam, of er een pakketje was aangekomen. Het antwoord was, niet schrikken, en het is ook totaal niet te verwachten.... NEE
Bij wat doorvragen, wist de dame achter versleten bali ons te vertellen dat pakketjes echt wel komen, maar dat ze nu 'waarschijnlijk' nog in de stad liggen. Waarschijnlijk op het hoofdkantoor. En met tegenzin werd gestart richting het mierennest dat posta/kisutu heet. 
In een lekkend beschimmeld hol hok waren een aantal balies en waren mensen pakketjes aan het open maken, dan wel aan het inpakken. 
Na een paar balies kwamen we bij de goede. Ja het zou er zijn... Maar eerst betalen. Nog een bali.
Betalen en het pakketje was er zowaar. Leuke dingen die we erg waardeerden. Kaartjes en andere post die is gestuurd zijn waarschijnlijk gebruikt als toiletpapier.

De kerst hebben gevierd aan de rand van Selous National Park in Baker & Sons Safari lodge. Met uitzicht op de Rufiji rivier met apen in de bomen en olifanten die letterlijk langs het huisjes liepen hebben we de kerst gevierd. De eigenaren zijn de Canadezen die nu onder ons wonen. 
In alle vroegte vertrokken op de zaterdag voor kerst de 200 km in onze hilux Surf. Om 06.30 uur waren we de stad uit en een klein uur later was het nog alleen off road. De weg is geweldig op en neer in de ochtendzon waar je alleen maar bos ziet. Het regende die dagen, waardoor het hier en daar slipperig was en het wat langer duurde voordat de massai hun koeien van de weg hadden. We kwamen vrijwel niemand tegen op dit 130 km stuk off road. En op het einde was er een koel drankje en een warme hand.
Werner ging die middag langs bij al hun projecten, ook met het idee om te kijken wat er voor ons zelf mogelijk is. Dat was een culturele heftige trip inclusief een man-eating-lion momument. 
De dames zagen die middag tussen alle spelletjes de olifanten dus letterlijk langs het huis lopen.

En voor de kerst kregen wij een lang gekoesterde wens vervuld. Wij waren namelijk niet gelukkig met onze weekindeling in Dar es Salaam. Elize bracht Rosalie drie ochtenden naar school en verder was er natuurlijk Madelief die zich zelf steeds meer ontplooiden, maar dingen regelen moest echt door de man des huizes gebeuren. En dat ging niet, omdat die dagelijks, 6 dagen per week, verplicht naar Kibaha, 1 uur rijden, moest. 
Dat was op zich ook niet echt, maar het verkeer is dodelijk, maar wekelijkse grote dodelijke ongelukken op de weg, van schoolbussen die ingeblikt langs de weg stonden tot boda boda rijders doe uitgesmeerd over het asfalt werden. 
Eenmaal op werk mocht hij dan niet op de operatiekamer, is de outreach die beloofd was een wassen neus, en bleken heel veel personeelleden ernstig racistische trekjes te hebben. Wij waren al heel dankbaar voor dit huis waar wij nu in zitten, maar de week voor kerst kregen wij nog een handreiking.
Er werd aan Werner gevraagd of hij bij een geezondheidsbedrijf wilde werken in het rijkste gedeelte van de stad. Dat was niet alleen een verdubbeling van salaris, maar ook veel dichterbij. En vrij in het weekend. 
Het heeft helaas tot 1 februari geduurd voordat de mensen van Kibaha wiens echte kleuren naar boven kwamen bij het indienen van het ontslag, om dingen gedaan te krijgen. 
Wij hadden namelijk een NOC, een Non Objective Certificate, nodig om te wisselen van permit/werkgever als buitenlander. Die wilden ze in eerste instantie tegen een extreme vergoeding wel geven. Volgens hun hadden wij ons namelijk niet gehouden aan het contract, terwijl wij netjes in het proefperiode op hadden gezegd. Maar die brief kwam pas in de laatste week van januari. Het belangrijkste was echter het cancellen van ons permit. Onze verblijfsvergunning was namelijk gelinkt aan Kibaha en die moest eerst dicht voordat de nieuwe werkgever de nieuwe kon openen. 
En het kastje en de muur waren dagelijkse kost. Tot 31 januari 2023 toen wij er helemaal klaar mee waren. Werner is toen naar de directeur gegaan en heeft alles uitgelegd. En toen moest de betreffende werknemer wel eens iets gaan doen, behalve liegen.
Omdat dit allemaal gecorruppeerd lang op zich liet wachten moeten we nu wachten op immigratie voordat we mogen werken, maar dat geeft alle tijd om als gezin ons te settelen in dit nieuwe huisje.

Hoe kwamen wij nou aan die nieuwe baan, dat is ook een wonder op zich. Laten we niet vergeten dat er zich al heel veel wonderen hadden plaats gevonden.
Half oktober waren wij allemaal een beetje ziek en Werner hield een forse oorpijn er aan over. Aangezien zijn collega's in Kibaha niet wisten dat je met een otoscoop in een oor kon kijken, zaten wij een beetje vast, totdat wij Eric herinnerden. Die hadden wij op een avond ontmoet en nummers uitgewist.
Missisipi Eric is hier met zijn gezin en is spoedeisende hulp arts en die wilde wel even in mijn oren kijken. 
En we raakten aan de praat en we deelden onze verhalen. En zo mocht Werner een paar dagen laten zichzelf voorstellen bij dit bedrijf dat bezig is in de gezondheidszorg. Waarover een andere keer meer. En toen zij genoeg geld binnen hadden kregen wij voor de kerst groen licht.

Laten we Sinterklaas nou niet vergeten, want die had in november een brief geschreven dat hij speciaal naar Tanzania zou komen om de schoenen te vullen. En dat deed Sinterklaas dus ook en op 5 december klopte er in eens een Zwarte Piet op de deur en stond er een wasmand met cadeautjes. 
Het waren leuke weken met Sinterklaas liedjes en zenuwachtige nachten, want af en toe hoorden we natuurlijk wel het paard over het dak.

November was heet!!! Maar echt droog en heet! De WEF presidente had netjes iedereen zover dat er geen water meer door de buis kwam, maar dat je het wel voor een exponentieel stijgende prijs kon laten aanvoeren. En zo hebben wij twee keer een watertruck aan laten rukken om onze watertank bij te vullen. Het was ook de maand dat ze tegenover het huis waar wij toen woonden een bedrijf uit de grond stampten, letterlijk stampten, en dat de vrachtwagens de waterleidingen voor de hele buurt vernielden. En ze ook weer vergoedde. 

Never a dull moment. I controle nothing but I have controle over that

Het was ook oktober dat wij er achter kwamen dat onze witte auto niet op onze naam stond. Wij kwamen hier achter toen wij een grotere sterkere auto erbij kochten. Die moest namelijk onze naam worden gezet wat de vorige eigenaar netjes voor ons deed, maar toen drong tot ons door dat die witte auto mogelijk helemaal niet op onze naam stond. En hoe moesten wij dat nou doen. We hebben meerdere pogingen gedaan met een internationaal advocaten kantoor intact te komen, niet alleen voor de zaak, maar ook om die Bukoba mensen aan te klagen, maar alle pogingen liepen op niets uit.
Dus moesten wij Herman toch weer benaderen, maar hoe dan? Hij wilde vast geld zien.... Totdat we het wisten.
We vroegen: Herman heb je een gestolen auto voor ons gekocht?
Nog geen minuut later: Nee, ik heb alle documenten hier.

En een paar dagen later kwam Herman in een dikke zwarte BMW aanreden op de afgesproken plek. Hij had inderdaad alle documenten; nog niet op onze naam gezet. Dat deden wij zelf, maar hij kreeg wel te horen: Why did you lie to us?
Een uur later had hij andere telefoonnummers, want zijn whats app deed het niet meer.

Maar laten wij niet vergeten dat Rosalie geopereerd is in september. Dat zijn wij niet vergeten.

Het was een lang jaar, en nu explodeert het vacuum. Dagelijks wordt het benauwder en stil zitten doet je al zweten. Het blijft dit klamme weer heette weer de komende weken. De warmste van het jaar. En we beseffen ook dat we zoveel geleerd hebben en dat het allemaal veel erger had kunnen zijn.
Het mooiste komt nog: we moeten nog steeds beginnen!

Dikke kuss

MREW